Contactless payments: My TWP3 saved the day today

This has happened more than once: I am at my local Lidl store, trying to pay using my smartwatch (a Motorola moto g9 plus) but the process fails. I start sweating, trying to find alternatives (cash or physical cards are not at hand), waiting in line, other customers waiting for my to complete the payment.

I stand aside, switching the NFC toggle on and off, closing and restarting Google Wallet – even rebooting my smartphone just to make sure that it’s not a temporary glitch. But it isn’t. It happens all the time at the specific POS of the specific counter. Once, I was given a temporary receipt, which I used to successfully pay (using the same method that failed a bit earlier) at the 1st counter, which uses a different POS! I use the same smartphone with the same cards in Google Wallet to pay virtually EVERYWHERE else, without having a single problem.

Damn incompatibilities in technology…

Today it happened again. The same counter, the same POS, the same issue. But today I had another weapon in my arsenal; my brand new Mobvoi Ticwatch Pro 3! As soon as the payment failed, I used my smartwatch and… voila – the payment went through smoothly! No sweat, no tears :-).

I had a couple of physical cards with me, along with some cash, but the point is to start ditching them and follow the digital transformation of things, as it should be – or not? (that’s a huge discussion).

New kid on the block: Mobvoi Ticwatch Pro 3 LTE

It was about time; I wanted to get a Wear OS smartwatch for quite a long time now. I’ve skipped many offers and discounts on interesting models, tried to wait as long as I could before I invested in one but I recently gave up – due to an offer on Amazon.co.uk.

My Huawei Watch GT is now almost 3,5 years old, it has been through quite a lot and still works like a charm. It was serviced once, within the warranty period, to have its top button click restored. Fully waterproof, even for sea swimming, with a lovely screen and a battery that still lasts more than 10 days (depending on the usage). I had no reason to retire it but I felt like I needed to go a bit further and make use of the advanced features of a Wear OS smartwatch, that promises to bring Android to your wrist.

To make a long story short, I purchased a Mobvoi Ticwatch Pro 3 LTE for something less than €115, during an Amazon offer (applying a GBP 130 coupon). Ticwatches have been in my radar for the past year and more, as they promised an improved battery life compared to other Wear OS smartwatches, plus an impressive set of features. My experience with my son’s Ticwatch GTH were mixed (the battery failed after a couple of charges but we promptly received a GTH Pro from Mobvoi as a replacement). On top of that, many reviews raised flags about the Pro 3 series on aspects like the lack of water proofness, battery and charging issues (especially with fast chargers) and the lack of support in the form of updates.

The specific model was launched back in 2020 or 2021 with Wear OS 2; however, thanks to its innovative and capable chipset, an upgrade to Wear OS 3 was promised by the company. This has not happened yet.

First impressions and setup

I knew that I couldn’t use the watche’s LTE functionality in Greece, as it is limited to a few countries only, but hey – I could not miss an offer like this anyway. There seem to be some workarounds that might work, but I wouldn’t hold my breath.

It looks very similar to my Huawei Watch GT, which it aims to replace; two side buttons, full black color, digits on the crown, but the Ticwatch’s silicon band with its orange stiches looks more premium. It is light and fits perfectly on my rather thick wrist.

The package included the watch, its proprietary charging cable, a brief quick guide and a leaflet about the product’s registration.

My smartwatch came fully discharged so it took some time to start charging (using a laptop’s USB port, as suggested by Mobvoi). It must have taken a couple of hours to show the fully charged battery icon.

Setup was easy, as I had already downloaded the Wear OS app on my Android smartphone (Motorola g9 plus). It paired promptly and I started getting to learn its functionalities to the extend possible. I installed a few apps, updated the system (there were two major updates I think) and the installed apps.

One of the things I like is the second, monochrome LCD screen that is always on and provides basic information like time and date, number of steps and battery level (not percentage though) without having to switch on the power-hungry main display.

I am still exploring my watch so there’s not much more to say but it seems like a good investment 🙂

Το πρώτο μου τρακάρισμα

Χθες το απόγευμα γυρνούσα από με το αυτοκίνητο από το γραφείο. Είμαι στην παραλιακή στο ύψος του γκολφ της Γλυφάδας, στη μεσαία λωρίδα. Δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση, αφοιύ ήταν η πρώτη εργάσιμη μετά τον Δεκαπενταύγουστο.

Βλέπω από τον καθρέφτη στην αριστερή λωρίδα ένα ασημί Golf να πηγαίνει σφαίρα, αλλά για κακή του (και δική μου) τύχη, μπροστά του και σχεδόν παράλληλα με εμένα είναι ένας χαλαρός που μάλλον ετοιμαζόταν να στρίψει αριστερά στο φανάρι. Αντί λοιπόν να κόψει ταχύτητα ο οδηγός του Golf, κάνει μια σφήνα και χώνεται μπροστά μου! Πατάω φρένο να γλυτώσω τα χειρότερα, το πίσω δεξιά μέρος του Golf με βρίσκει μπροστά αριστερά στον προφυλακτήρα. Τρέμει το τιμόνι από την επαφή με το το Golf και ο τύπος απλά συνεχίζει την πορεία του.

Τον ακολουθώ και βγάζω φωτογραφίες την πινακίδα του για να έχω στοιχεία – σε κάποια φάση τον πλευρίζω και του λέω ότι κακώς δεν σταμάτησε όταν με χτύπησε γιατί έχω την πινακίδα του και θα τον τρέξω με την ασφαλιστική. Δείχνει ξαφνιασμένος και μου λέει να σταματήσουμε – όπως και κάνουμε, στην εσοχή που κάνει ο δρόμος δεξιά από τα φανάρια για την πλατεία της Γλυφάδας.

Είναι δύο νεαροί κάτω από 25, με ξυρισμένα κεφάλια και τατουάζ. Ευγενικοί και μαζεμένοι. Ο οδηγός δείχνει ξαφνιασμένος και λέει ότι δεν κατάλαβε πως με χτύπησε. Ευτυχώς το αυτοκίνητό του είναι ασφαλισμένο και δεν θα τρέχουμε. Δεν έχω ιδέα τι να κάνω, αφού δεν έχω τρακάρει τα τελευταία 25 χρόνια που οδηγώ – και μάλιστα τα τελευταία 6 κάνω 80 χλμ. την ημέρα.

Βλέπω τον προφυλακτήρα μου: Έχει μαύρα σημάδια προφανώς από τον τροχό του Golf που με βρήκε και ένα βαθούλωμα στο φτερό από την επαφή, συν πολλά γδαρισμάτα από την επαφή των λαμαρίνων.

Δεν ήταν τόσο άσχημο όσο περίμενα, αλλά δεν είχα ούτε γρατζουνιά 6 χρόνια τώρα…

Παίρνω την ασφαλιστική μου, απαντάνε άμεσα και με καθοδηγούν: Ζητάνε πινακίδες δικές μου (για να με βρουν στο σύστημα), του άλλου αυτοκινήτου (για να δουν αν είναι ασφαλισμένο), ονοματεπώνυμο και κινητό του οδηγού. Μου λένε να βγάλω φωτογραφίες τα σημεία που έπαθαν ζημιά τα δύο αυτοκίνητα και να φαίνονται και οι πινακίδες τους. Ευτυχώς η ασφαλιστική του άλλου συμμετέχει στον φιλικό διακανονισμό, οπότε θα ξεμπλέξουμε εύκολα μου λένε.

Στο μεταξύ η ασφαλιστική του άλλου δεν σηκώνει το τηλέφωνο. Με ρωτάει τι να κάνει, ρωτάω την κοπέλα από τη δική μου ασφαλιστική και μου λέει ότι από τη στιγμή που παραδέχονται ότι φταίνε δεν υπάρχει θέμα. Μου λέει να ανταλλάξουμε στοιχεία (ονοματεπώνυμο, κινητό και αριθμό πινακίδων με τον άλλο οδηγό) σε περίπτωση που χρειαστεί κάτι.

Χαιρετιόμαστε και μέχρι να φύγω μου έχει έρθει SMS με τον αριθμό της υπόθεσής μου, οδηγίες και link για περισσότερα. Φτάνω στο σπίτι, ανοίγω το email που μου έχουν στείλει και έχουν έτοιμη μίνι-αναφορά του συμβάντος μαζί με σχέδια του πού χτύπησα εγώ και που ο άλλος, σε ένα PDF. Ανοίγω το link, ανεβάζω τις φωτογραφίες από τις ζημιές των δύο αυτοκινήτων, φωτογραφία διπλώματος και άδειας οδήγησης.

Πριν τις 08.00 το επόμενο πρωί μου έρχεται νέο SMS που επιβεβαιώνει ότι όλα είναι ΟΚ με την καταγραφή και να περιμένω επικοινωνία για την επιλογή του συνεργείου. Σε λιγότερο από 4 ώρες νέο SMS με πληροφορίες σχετικά με τα συνεργαζόμενα συνεργεία και τηλέφωνο επικοινωνίας για απορίες.

Ήδη μίλησα με φανοποιείο που βρίσκεται 10 λεπτά από το γραφείο και κανονίσαμε ραντεβού αύριο το πρωί για έλεγχο, αξιολόγηση της κατάστασης και κοστολόγηση, σε συνεργασία με την ασφαλιστική.

Είδομεν.

Το χρονικό:

Τρίτη 16/8, 17.35: Τρακάρισμα & τηλεφωνική επικοινωνία με την ασφαλιστική.

Τρίτη 16/8, 17.45: Αποστολή SMS από την ασφαλιστική με αριθμό ζημιάς και οδηγίες για την καταγραφή του συμβάντος

Τρίτη 16/8, 20.00: Αφού επέστρεψα σπίτι, στέλνω ηλεκτρονικά, μέσω της πλατφόρμας της ασφαλιστικής, φωτογραφίες του συμβάντος, της άδειας οδήγησης και της άδειας κυκλοφορίας

Τετάρτη 17/8, 07.50: Αποστολή SMS από την ασφαλιστική ότι η καταγραφή είναι οκ και να περιμένω νεότερα για την επιλογή συνεργείου

Τετάρτη 17/8,11.55: Αποστολή SMS από την ασφαλιστική με πληροφορίες σχετικά με τη λίστα των συνεργαζόμενων συνεργείων

Τετάρτη 17/8,12.00: Τηλεφωνώ στην ασφαλιστική για να επιβεβαιώσω ότι μπορώ να προχωρήσω με κάποιο φανοποιείο και ρωτώ τι θα χρειαστεί από την πλευρά μου.

Τετάρτη 17/8, 12.45: Επικοινωνώ τηλεφωνικά με συνεργαζόμενο φανοποιείο σχετικά με τη διαδικασία

Πέμπτη 18/8, 08.00: Επίσκεψη στο φανοποιείο, φωτογράφιση ζημιάς και άδειας κυκλοφορίας. Ο υπεύθυνος θα κάνει εκτίμηση ζημιάς και κόστους και θα επικοινωνήσει με την ασφαλιστική για να πάρει έγκριση να ξεκινήσει τις εργασίες.

Πέμπτη 25/8, 10.00: Πέρασε μια εβδομάδα και δεν είχα καμία επικοινωνία με την ασφαλιστική ή το φανοποιείο. Κάλεσα το φανοποιείο, μου είπαν ότι είναι όλα οκ με την ασφαλιστική και μπορώ να πάω το αυτοκίνητο τη Δευτέρα το πρωί, να το αφήσω για να ξεκινήσουμε.

Δευτέρα 29/8, 08.30: Αφήνω το αυτοκίνητο στο φανοποιείο, με την παράκληση να το έχω έτοιμο το συντομότερο δυνατόν. Μέσα στην ημέρα μου στέλνουν οδηγίες για τη συμπλήρωση της εξουσιοδότησης για την πληρωμή τους απευθείας από την ασφαλιστική μου, την οποία στέλνω συμπληρωμένη από το gov.gr

Τρίτη 30/8, 18.15: Με ενημερώνουν από το φανοποιείο ότι το αυτοκίνητο είναι έτοιμο και μπορώ να το παραλάβω την Τετάρτη το πρωί.

Τετάρτη 31/8, 16.30: Παραλαμβάνω το αυτοκίνητο σαν καινούργιο και πλυμένο μέσα-εξω. Εξαιρετική δουλειά, και μάλιστα μου έδειξαν φωτογραφίες από τα γνήσια clips της Toyota που χρησιμοποίησαν για αντικατάσταση κάποιων σπασμένων. Απόλυτα ευχαριστημένος από όλη τη διαδικασία.

Ταξίδι με το πλοίο στην COVID εποχή

Για όσους δεν το γνωρίζουν, η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική σε όλους τους ανοικτούς και κλειστούς χώρους του πλοίου. Έτσι λέει η ανακοίνωση που παίζει συχνά από τα μεγάφωνα του πλοίου – σε ελληνικά και αγγλικά – και επαναλαμβάνουν αραιά και μέλη του πληρώματος. Δεν ιδρώνει όμως το αυτί κανενός: Όσοι φοράμε συνειδητά τη μάσκα μας συνεχίζουμε να τη φοράμε, οι υπόλοιποι δεν δίνουν σημασία.

Photo by Pixabay on Pexels.com

Φέτος ταξιδέψαμε προς και από το νησί και είδαμε ωραία πράγματα – ευτυχώς που δεν είμαστε ανοσοκατεσταλμένοι και τελικά δεν κολλήσαμε τίποτα. Μάσκα φορούσε κάτω από το 25% των επιβατών, με πολλούς ξεμάσκωτους να κόβουν συνεχώς βόλτες πέρα-δώθε.

Μικρές ιστορίες

Παρέα 25άρηδων κάθονται σε τραπέζι και παίζουν UNO. Μερικοί φοράνε μάσκα, άλλοι όχι. Έρχεται η ώρα να τσιμπήσουν κάτι, βγάζουν τις μάσκες, μετά τις ξαναφοράνε. Τυπικοί οι μεν, χαλαροί οι δε, ακόμη και στην ίδια παρέα. Ακόμη και κάποιοι από αυτούς που φορούσαν μάσκα, μετά τη βόλτα στο κατάστρωμα για τσιγάρο επέστρεψαν χωρίς.

Ένας εξυπνάκιας την είχε να κρέμεται και μόλις έβλεπε να έρχεται μέλος του πληρώματος τη φορούσε. Μετά από λίγο κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα αυτό, καθώς από ένα σημείο και μετά σταμάτησαν οι παρατηρήσεις για τη μάσκα.

Άλλος 25άρης είχε πιάσει τραπεζάκι με 4 καρέκλες, μία για τον ίδιο και μια για την τσάντα του. Ξεμάσκωτος και αυτός Σε κάποια φάση, μέλος του πληρώματος φέρνει γυναίκα με μωρό στην αγκαλιά και ένα κοριτσάκι στο χέρι για να καθίσουν. Η μαμά και η μικρή φοράνε μάσκα. Ο νεαρός μαζεύει τα πράγματά του και τις καλωσορίζει. Μετά από λίγο έρχεται και ο σύζυγος, με μέσκα και αυτός, και κάθεται παρέα. Για πάνω από μία ώρα έχουν πιάσει την κουβέντα όλοι τους, χωρίς να σκεφτεί ο άλλος να βάλει μάσκα. Σε κάποια φάση κάτι έγινε και τη φόρεσε, παράξενο.

Photo by Anna Shvets on Pexels.com

Δίπλα τους δύο μεσήλικες γυναίκες σε τραπεζάκι για 4. Δύο θέσεις αυτές, δύο οι τσάντες τους. Η μία έχει τη μάσκα κάτω από τη μύτη και η άλλη συνεχώς στο πηγούνι – μιλάμε για 100% προστασία! Γυρνάνε συχνά προς τη μαμά με το μωρό, του μιλάνε από κοντά ΧΩΡΙΣ να φοράνε μάσκα.

Μπροστά μας στις αεροπορικές θέσεις 2 Γαλλίδες, χωρίς μάσκα και αυτές. Μιλάνε συνεχώς καθώς χαζεύουν στα κινητά τους. Σε κάποια φάση, μετά από παρατήρηση του πληρώματος, έβαλαν μάσκες τις οποίες μετά από λίγο έβγαλαν για να πιουν τον καφέ τους και τελικά τις ξέχασαν.

Μια γυναίκα – με μάσκα παρακαλώ! – ψάχνει πρίζα για να φορτίσει το κινητό της. Βρίσκει μία κοντά μας, σε αεροπορικές που είναι δίπλα σε παράθυρο. Μιλά με τις κοπέλες που κάθονταν εκεί και ετοιμάζονταν να πάνε στο κατάστρωμα για τσιγάρο. Οι κοπέλες φεύγουν, η γυναίκα πάει στην πρίζα, βάζει το κινητό της να φορτίσει και βγάζει τη μάσκα για να μιλήσει (γιατί ως γνωστόν με τη μάσκα δεν μπορείς να μιλήσεις). Το κερασάκι στην τούρτα; Ακουμπά τη μάσκα της επάνω στα πράγματα των κοριτσιών! Καλή κορώνα που λέει και ένας φίλος μου.

Το χειρότερο ήταν οι τουαλέτες: Πολύ μικρός ο χώρος και η πιθανότητα να κολλήσεις COVID-19 αυξημένη, αφού έμπαιναν ξεμάσκωτοι συνεχώς. Υπήρχαν μεν αντισηπτικά, αλλά πέτυχα φάσεις που δεν έπλεναν καν τα χέρια τους μετά τη χρήση της τουαλέτας…

Το ντεσού της υπόθεσης

Ανεξάρτητα με το τι πιστεύει ο καθένας, η χρήση της μάσκας είναι υποχρεωτική στο καράβι. Είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία, είτε από μαγκιά, οι περισσότεροι δεν φορούσαν μάσκες παρά τις ανακοινώσεις και τις παρατηρήσεις του πληρώματος.

Ο Έλληνας κλασικά χρειάζεται πρόστιμο για να στρώσει. Αν υπήρχε μια ομάδα λιμενικών να κόβει κλήσεις, θα φορούσαν όλοι διπλή Ν95. Οι ξένοι πάλι είναι yolo φάση: ξέρουν ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν νόμοι και κανόνες και τα γράφουν όλα κανονικά. Έχουν μάθει και από τις χώρες τους σε καθολική κατάργηση της μάσκας και δεν δίνουν σημασία στα δικά μας “παραθυράκια” (δεν είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας σε κλειστούς χώρους ΑΛΛΑ είναι σε πλοία, ΜΜΕ κλπ.).

Ευτυχώς προσέξαμε & ήμασταν τυχεροί, οπότε δεν κολλήσαμε κάτι. Το πρόβλημα όμως παραμένει. Όταν φτάνεις τα 100.000 κρούσματα την εβδομάδα πρέπει όσα μέτρα έχουν απομείνει να τηρούνται ευλαβικά και όχι να τα αφήνουμε στην καλή διάθεση του καθενός – γιατί καλή διάθεση και ατομική ευθύνη δεν υπάρχει.

Διακοπές 2022 – back to the basics

Πέρασα μια φορτωμένη και δύσκολη χρονιά, με πολλές υποχρεώσεις, ελάχιστο ελευθερο χρόνο και έστω και ελαφρό COVID, οπότε περίμενα πώς και πώς τις καλοκαιρινές διακοπές για να χαλαρώσω.

Αυτές τις 15 ημέρες λοιπόν είπα να γυρίσω στα βασικά και να κάνω την επανάστασή μου στα 45 μου – midlife crisis δεν το λένε οι Άγγλοι;

Για 15 ημέρες λοιπόν:

1. Δεν φορέσα κάλτσες ούτε και κλειστο παπούτσι: 15 ημέρες μόνο με Crocs για την παραλία και το σπίτι και τα αγαπημένα μου Geox πέδιλα για τις βόλτες εκτός σπιτού. Επίσης λατρέυω να περπατάω ξυπόλητος ακόμη και στο δρόμο!
2. Δεν φόρεσα μακρύ παντελόνι: Είχα 1-2 μαζί μου αλλά την έβγαλα με μαγιώ τη μισή μέρα και βερμούδες την υπόλοιπη.
3. Δεν είδα τηλεόραση: Δεν έχουμε στο εξοχικό ούτως ή άλλως, και δε μου έλειψε καθόλου. Ξεκούρασα τα μάτια μου και το μυαλό μου.
4. Δεν έβαλα πακέτο με απεριόριστα data στο κινητό: Την εβγαλα με 1GB και λίγο WiFi από τους γείτονες για βασικό browsing – όχι ταινίες ή βίντεο.
5. Κολύμπησα όσο ποτέ άλλοτε: Μετά από 2+ χρόνια, το smartwatch μου έχει βγει εκτός εγγύησης οπότε το έβαζα στη θάλασσα και μετρούσα απόσταση. Τις περισσότερες φορές ήμουν πάνω από 1 χλμ, ενώ έφτασα και σχεδόν τα 2 κάποιες φορές.
6. Ήπια ελάχιστες μπύρες και έφαγα ελάχιστα γλυκά. Κρίμα είναι να καις θερμίδες με το κολύμπι και να τις παίρνεις εύκολα με ένα ποτό ή σνακ.
7. Έκανα λιγότερα από 80 χλμ. με το αυτοκίνητο. Η παραλία ήταν μπροστά μας και χρειαστηκε μόνο μια επίσκεψη σε διπλανό χωριό για σούπερ μάρκετ και μία για σουβλάκια.
8. Έλυσα άπειρα σταυρόλεξα και διάβασα 1,5 βιβλίο. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να απασχολώ το μυαλό μου τα ήσυχα μεσημέρια και τα νωχελικά απογεύματα.
9. Άνοιξα το laptop μόνο μία φορά που χρειάστηκα ένα αρχείο από τον υπολογιστή της δουλειάς (για προσωπικούς λόγους). Είχα σκοπό να ετοιμάσω κάποια blog posts αλλά ποτέ δεν ήμουν σε mood να χρησιμοποιήσω laptop. Αξιοποίησα όμως το κινητό μου για πληρωμές, τραπεζικές συναλλαγές και αναζήτηση πληροφοριών όταν χρειαζόταν.

Δε μου έλειψε τίποτε από τα παραπάνω. Πέρασα όμορφα, έκανα 2 μπάνια την ημέρα, έφαγα καλά και κοιμήθηκα αρκετά.

Θα ήθελα πολύ να περνούσα περισσότερο χρόνο εκεί, ακόμη και το χειμώνα δουλεύοντας απομακρυσμένα. Υποθέτω ότι θα πρέπει να περιμένω να βγω στη σύνταξη για να τα καταφέρω.

Bobby Compact: Commuting light to work

I spent my entire summer (except for the summer break of course) commuting to work, with my XD Design Bobby Compact as my daypack. But why did I got back to this small (but practical) backpack after such a long time?

Well, there were two main reasons behind my decision:

1. After 2 years in the COVID-19 era that I was either working from home or driving to work for safety reasons, I started commuting by train again, minimizing the use of my car. So I needed a smaller backpack with antitheft features.
2. It was summer, and under the hot Greek summer sun, my all-black HP Odyssey backpack was getting hot!

Let’s go deeper into each one of these.

But first: Why Bobby Compact?

Bobby Compact is a light and small 11L backpack that I have used in the past, but has been sitting in its box for the last couple of years. Even though I like it, its limited volume was a restricting factor for me, so I kept using my beloved HP Odyssey backpack daily. However, its limited footprint was the key factor for getting it back in daily action!

1. The need for a smaller and lighter backpack

When you drive to work, as I did for the last couple of years, you can carry your heavy and bulky backpack, no mater what. You just put it on the passenger side (or trunk) and you only have to carry it from the car to the office and back. However, when you commute by train (or any other public mean of transportation), you have to carry all this weight with you while walking to the stop / station, from there to the office and back, also carrying it on your shoulders while waiting for the train/bus to arrive.

So, what I did was to empty my backpack (I was using a heavy Lufthansa-branded 17-inch laptop backpack for the last week), select only the essential stuff and see if they would fit in the Bobby. What didn’t fit, I had to leave behind.

My Lufthansa-branded backpack: Practical but heavy and with more organization options than I would like now.

2. The need for a secure backpack

When you drive to work, you don’t need a secure, anti-theft backpack. You just put your bag in the car and it stays safe there, storing your valuables, until you get to the office. When you use public means of transportation, your outer pockets are usually exposed to anyone interested in picking them. It was about 15 years ago (but I still vividly remember it) when someone stole my smartphone (an HTC Touch Cruise) from my backpack external pocket while I was moving from the metro to the bus (probably while waiting at the bust stop) and I wouldn’t want to experience this again.

By using the Bobby compact, I have the peace of mind while commuting, as there are no exposed pockets, zips etc., thanks to its antitheft design.

3. Increasing convenience while carrying the backpack

When I commute to work by train, I have to walk about 6 km in total from the car to the station and then to from the end station to the office – and back. A black backpack (like my HP Odyssey) absorbs heat more and quicker than lightly-colored ones (like my light blue Bobby) under the summer sun. In addition, having as less weight on my shoulders while walking 6 km is an important factor.

Addressing the volume limitation

I have never found information about the actual volume of my Odyssey backpack, but judging from its dimensions it must be something between 15-20L. It fits a 15.6-inch laptop, several A4-sized documents and lots of stuff in its main cavity.

Scaling down to almost half the volume seemed challenging, but it worked: After stripping down my daily carry items, I ended up with the most essential ones, including

• a tech pouch with chargers and cables;
• a pouch with vitamins/supplements;
• a pocket book for reading while commuting;
• my sunglasses in a soft pouch;
• pens, notebook and post its for keeping notes while on the go;
• a power bank;
• my slim magic wallet;
• home and car keys with car fob;
• smaller items like USB sticks, paper clips, a camera film box with coins;

On top of that, I needed to make room for my medium-seized lunch box. And I made it!

All these (plus the odd stuff I may have to carry to the office or to home) fit nicely in the Bobby Compact backpack. Sometimes I struggle to squeeze everything in, sometimes I have to leave something behind or carry it in a bag but it works.

So I manage to minimize my commuting footprint during the summer months using a significantly smaller and lighter backpack.

My plans for the next months

I plan to keep using the train as much as possible; the gas prices are still high, the traffic jams are often in the packed Athenian roads, and parking spaces close to the office are scarce. However, starting September, I will probably have to minimize my commuting time some days of the week in order to take over some of the home errands, pick the kids from activities etc. and this means that I will need to drive to work quite often.

Despite the fact that my Odyssey backpack remains my favorite one, it started showing signs of wear and tear; on top of that, it is not quite water resistant so it soaks under a rain. I plan to make more use of my Riutbag R15.3, a pretty heavy but anti-theft and water-resistant 20L backpack, which I currently use only for business trips. I hope that it will break and its stiff shoulder straps will soften, taking the shape of my body – apart from that, it looks like an ideal solution for everyday carry, as it combines minimal but well-thought organization options with a big cavity for storing larger items (like my aforementioned pouches, a windbreaker and the odd stuff I may have to carry around).

Μετακίνηση στο γραφείο: νέα δεδομένα

Με την τιμή της βενζίνης να ξεπερνά εδώ και καιρό τα €2 ευρώ το λίτρο, και με την τηλεργασία να έχει πρακτικά καταργηθεί, κατάλαβα ότι θα έπρεπε να μειώσω κάπως το κόστος της μετακίνησής μου προς και από το γραφείο.

Προ COVID-19, χρησιμοποιούσα τον Προαστιακό αρκετές ημέρες την εβδομάδα, καθώς είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου και με αφήνει αρκετά κοντά στο γραφείο. Καθώς όμως ο Προαστιακός ΔΕΝ έχει παράθυρα ώστε να εξασφαλίζεται αερισμός των βαγονιών, γνωρίζοντας το συνωστισμό που επικρατεί τις ώρες αιχμής και το ότι οι περισσότεροι δεν θα σέβονταν οποιοδήποτε μέτρο, αποφάσισα να χρησιμοποιώ αποκλειστικά αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μου τα 2 τελευταία χρόνια. Η τιμή της αμόλυβδης ήταν στο €1,5 το λίτρο, οπότε όχι σημαντικά ακριβή.

Photo by Denniz Futalan on Pexels.com

Η εταιρεία που εργάζομαι αγκάλιασε από την αρχή την τηλεργασία, καθώς είχε όλα τα τεχνολογικά εργαλεία που χρειάζονταν για να είμαστε πλήρως απόδοτικοί από το σπίτι. Έτσι πέρασαν αρκετές εβδομάδες (αρχικά) και ημέρες (προς το τέλος) που δεν χρειάστηκε να μετακινηθώ, ελαχιστοποιώντας όχι μόνο τον κίνδυνο να κολλήσω εγώ, οι δικοί μου και οι συνάδελφοί μου, αλλά και τα έξοδα της μετακίνησής μου. Όλα τα καλά όμως τελειώνουν, και έτσι κόπηκε μαχαίρι και η τηλεργασία.

Στο μεταξύ όμως, η τιμής της αμόλυβδης είχε ξεπεράσει τα €2 / λίτρο, άρα η μετακίνηση με το αυτοκίνητο 5 ημέρες την εβδομάδα είχε γίνει ακριβό χόμπι. Επίσης, είχα ήδη νοσήσει από COVID μέσα στην Μ. Εβδομάδα, άρα είχα πλέον αυξημένη προστασία από τα νέα αντισώματα (η 3η δόση του εμβολίου είχε γίνει μέσα Δεκέμβρη).

Με την τιμή της βενζίνης να ξεπερνά πλέον τα €2 ευρώ το λίτρο, κατάλαβα ότι θα έπρεπε να μειώσω κάπως το κόστος των μετακινήσεών μου προς και από το γραφείο.

Photo by Harrison Haines on Pexels.com

1. ΚΟΣΤΟΣ

Κάθησα λοιπόν και έβαλα κάτω τα έξοδά μου για τη μετακίνηση:

5 ημέρες Χ 80 χλμ/ημέρα = 400 χλμ. την εβδομάδα (αυτό δεν αλλάζει)
400 χλμ. Χ 5,5 L/100 km (μέση κατανάλωση, με ελαφρύ πόδι στο γκάζι & χωρίς κίνηση) = 22 lt αμόλυβδης την εβδομάδα
22 lt * €2,1/L = €46,2 την εβδομάδα
€46,2 Χ 4 = €184,80 το μήνα ΜΟΝΟ για καύσιμο!

Για να γίνει πιο πρακτικό, την ημέρα χρειάζομαι:
5,5 L/100 km -> 4,4 L/80 km
4,4L X €2,10/L = €9,24 και αυτό ΜΟΝΟ εάν σταματήσει η συνεχώς αυξανόμενη τιμή του καυσίμου

Αυτό σίγουρα δεν είναι βιώσιμο. Η εναλλακτική μου είναι να παίρνω κάποιες ημέρες (όταν δεν βιάζομαι να πάρω/παώ τα παιδιά σε κάποια δραστηριότητα το απόγευμα) των προαστιακό. Αυτή τη στιγμή μου βγαίνουν μόνο 2 ημέρες την εβδομάδα, αλλά για να δούμε:

Πακέτο 10+1 εισιτηρίων: €12, άρα η κάθε διαδρομή βγαίνει €1,10
Άρα την ημέρα: €1,10 Χ 2 = €2,20 ΣΤΑΘΕΡΑ, ανεξέρτητα από την τιμή καυσίμου.

Αυτό σημαίνει ότι κάθε ημέρα που χρησιμοποιώ προαστιακό αντί για αυτοκίνητο εξοικονομώ €7, άρα €14 την εβδομάδα και €56 το μήνα. Καθόλου άσχημα, αν και θα γινόταν καλύτερα με

• Περισσότερες ημέρες προαστιακο (πρακτικά δεν γίνεται αυτό το διάστημα)
• Κάποιες ημέρες τηλεργασίας (δεν γίνεται λόγω πολιτικής της εταιρείας)

2. ΧΡΟΝΟΣ

Χονδρικά χρειάζομαι περίπου μία ώρα να φτάσω στο γραφείο είτε με αυτοκίνητο είτε με προαστιακό. Οι διαφορές είναι οι εξής:

Αυτοκίνητο:

• Ξεκινώ από το σπίτι στις 07.30, άρα φτάνω περίπου στις 08.30
• Εκείνη την ώρα βρίσκω σχετικά εύκολα να παρκάρω
• Μπορώ να μεταφέρω εύκολα κάποια πράγματα από το σπίτι (π.χ. μεγάλο δοχείο φαγητού) ή από το γραφείο στο σπίτι (διάφορα δέματα που παραλαμβάνω εκεί)
• Ξέρω περίπου τι ώρα θα φτάσω στο γραφείο και στο σπίτι – μέγιστο 1 ώρα, εκτός εάν απαυτωθεί ο Δίας (τρακάρισμα, βλάβες κλπ.)

Photo by Clem Onojeghuo on Pexels.com

Προαστιακός:

• Ξεκινώ από το σπίτ με το αυτοκίνητο στις 07.30. Σε 5 λεπτά είμαι στον προαστιακό και παρκάρω σε απόσταση 5 λεπτών με τα πόδια από τον σταθμό (07.40). Αν φύγω αργότερα από το σπίτι, θα παρκάρω ακόμη πιο μακρυά.
• Ο συρμός για Πειραιά περνά στις 08.12, άρα έχω μισή ώρα που περιμένω στο αυτοκίνητο ή στον σταθμό. Συνήθως χαμένος χρόνος.
• Η διαδρομή είναι 1 ώρα ακριβώς μέχρι το σταθμό του Πειραιά, αν δεν τύχει κάτι (βλάβη συρμού, πεσμένα δέντρα στις γραμμές, καλώδια κλεμμένα από τις “ευάλωτες” ομάδες κλπ.)
• Θέλω περίπου 10 λεπτά περπάτημα από το σταθμό μέχρι το γραφείο – καλό για την υγεία μου αλλά αυξάνει το χρόνο μετακίνησης.
• Συνολικά από την ώρα που φεύγω από το σπίτι μέχρι την ώρα που μπαίνω στο γραφείο έχουν περάσει 2 ώρες (07.30-09.30)!

3. ΑΝΕΣΗ

Αυτοκίνητο:

• Κάθομαι άνετα, βάζω τη μουσική μου, τον ανεμιστήρα ή κατεβάζω το παράθυρο για φρέσκο αέρα, μυρίζω το άρωμά μου.
• Έχω τα πράγματά μου ασφαλή δίπλα μου, σακίδιο και τσάντα με φαγητό, και ό,τι άλλο χρειάζομαι γενικά
• Μπορεί να φάω πολύ κίνηση στο δρόμο (μου έχει τύχει ακόμη και 2ώρο) και να φτάσω με νεύρα τσατάλια στο γραφειο
• Μπορεί να βρω εύκολα να παρκάρω, μπορεί και όχι. Σίγουρα είναι δύσκολο να ψάχνεις να παρκάρεις μετά από 1+ ώρα στο δρόμο.

Προαστιακός:

• Βρίσκω να καθήσω γιατί μπαίνω νωρίς
• Κάθομαι σχετικά άνετα, με το σακίδιο στα χέρια και το φαγητοδοχείο στο σακίδιο – με φόβο μην τουμπάρει και χυθούν τίποτα λάδια (έχει γίνει)
• Βάζω τη μουσική μου με ακουστικά, διαβάζω το βιβλίο μου ή απλά κλέινω τα μάτια μου – έχω μία ώρα μπροστά μου να χαλαρώσω, αφού δεν αγχώνομαι με κίνηση ή για παρκάρισμα.
• Δεν ξέρω ποιος θα καθήσει δίπλα μου ή απέναντί μου, είναι kinder έκπληξη κάθε φορά (από κουστουμάτους που κατεβαίνουν στην Κηφισίας μέχρι ξεπλένηδες)
• Το ταξίδι δεν τελειώνει με την άφιξη στον σταθμό, γιατί έχω 10 λεπτά περπάτημα μπροστά μου. Είναι οκ γενικά, εκτός αν βρέχει ή έχει ζέστη (εξίσου ενοχλητικά και τα δύο)
• Χρειάζεται προσοχή με το σακίδιο γιατί υπάρχουν ελαφροχέρηδες, ειδικά στους σταθμούς και τις πόρτες του συρμού.

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ: Ο χρόνος είναι (κυριολεκτικά) χρήμα

Έχω περάσει πολύ μεγάλες περιόδους μέσα σε ΜΜΜ, καλύπτοντας καθημερινά μεγάλες διαδρομές – κάποιες φορές και με αναδιπλούμενο ποδήλατο. Ξέρω να κινούμαι, να βολεύομαι και να αξιοποιώ τον χρόνο μου, οπότε δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο θέμα.

Το πρόβλημα είναι ο χαμένος χρόνος όταν κινούμαι με προαστιακό, καθώς η μετακίνηση αγγίζει τις 3.5 ώρες συνολικά. Δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, εκτός από το να κάνω υπομονή και να βρίσκω τρόπους να μη βαριέμαι.

Από την άλλη, η μετακίνηση με αυτοκίνητο έχει γίνει πλέον πολύ ακριβή και φυσικά όταν υπάρχει φθηνότερη εναλλακτική θα την προτιμήσω. Ποιος δεν θα ήθελε να κλείνει τον μήνα με €56 στην τσέπη και όχι στο πρατήριο καυσίμων?

Το δικό μας χρονικό του COVID-19

Ήταν Κυριακή των Βαΐων, 17 Απριλίου. Τα παιδιά έκαναν self test για να είναι έτοιμα για τη Δευτέρα, που θα ξεκινούσαν κάποιες δραστηριότητες το πρωί της Μ. Δευτέρας, καθώς τα σχολεία ήταν κλειστά.

Έκπληξη: Ο μικρός μας βγήκε θετικός – όλοι οι υπόλοιποι αρνητικοί. Δευτέρα πρωί πηγαίνουμε σε διαγνωστικό κέντρο για rapid test, όπου ο μικρός βγαίνει πάλι θετικός. Κανένα σύμπτωμα όμως, ένα συναχάκι μόνο και λίγο πονοκέφαλο. Μπαίνουμε σε καραντίνα, ενημερώνω το γραφείο και μπαίνω σε τηλεεργασία.

Την Μ. Τετάρτη, τελειώνοντας τη δουλειά, αρχίζω να κρυώνω. Κρυάδες, έντονο ρίγος σε σημείο να τρέμω. Σκεπάζομαι με κουβέρτες, βάζω θερμόμετρο – 37,5. Αρχίζει πονόλαιμος και πονοκέφαλος, ξεκινάω αντιπυρετικά και παστίλιες για το λαιμό.

Staying positive

Μεγάλη Πέμπτη είμαι κάπως καλύτερα. Πάλι τελειώνοντας τη δουλειά αρχίζει το ρίγος, πάλι αντιπυρετικά, αλλά δεν κάνω πυρετό. Κάνω self-test, θετικός κι εγώ.

Μεγάλη Παρασκευή πέφτει και η σύζυγος, 2 μέρες στο κρεβάτι με δέκατα, πυρετό και πονόλαιμο.

Τη Δευτέρα του Πάσχα (25/4) ήμασταν όλοι καλά, εκτός από τον πονόλαιμο που είχε μείνει για τα καλά, πραγματικός πόνος. Πήγαμε βόλτα στο βουνό μόνοι μας να πάρουμε αέρα, γυρίσαμε πίσω, όλα καλά. Το απόγευμα αρχίζει ο μεγάλος να διαμαρτύρεται για πονοκέφαλο και δέκατα, θετικός κι αυτός!

Την Τρίτη 26/4 κάνω rapid πριν πάω στη δουλειά και βγαίνει θετικό, παρότι δεν είχα πλέον συμπτώματα εκτός από πονόλαιμο. Ενημερώνω το γραφείο και συνεχίζω την τηλε-εργασία. Είμαστε όλοι ασυμπτωματικοί πλέον, αλλά συνεχίζουμε την καραντίνα.

Όχι ακριβώς έτσι το δικό μου workspace στο σπίτι

Επόμενο rapid μετά την αργία της Πρωτομαγιάς, την Τρίτη 3/5 και επιτέλους βγήκε αρνητικό, άρα ήταν και το εισιτήριό μου για το γραφείο. Καλή η τηλε-εργασία (πολύ καλά θα έλεγα, όταν έχεις να κάνεις 80 χλμ. τη μέρα για να πας στο γραφείο και να γυρίσεις), αλλά σχεδόν 15 μέρες κλεισμένος στο σπίτι με τα παιδιά, μου έπεσε λίγο βαρύ!

Τελικά για όλους μας (εκτός από τον μικρό που ήταν ασυμπτωματικός) τα συμπτώματα κράτησαν 2 ημέρες, περίπου όπως του εμβολίου. Τριπλά εμβολιασμένοι οι μεγάλοι από τέλος Δεκέμβρη και οι μικροί με τις δύο δόσεις λίγο αργότερα, την περάσαμε πιο ελαφριά και από συνηθισμένη ίωση.

New kid on the block: IdeaPad 3 15ALC6 – First Impressions

I was on the search for a new laptop for quite some time now. After all these years since I got my last one, I had no idea about the specs available and what to look for. I went to learn about the AMD Ryzen and Intel i3-i5 series, the

I set my budget to €400 and realized that the new norm was for this price range is 8GB of RAM, 256GB of SSD storage and a group of CPUs ranging from i3-1005G1 to R7-3700U – and various others in between. I always wanted a 14-inch laptop for improved portability (and storage when not used) but decided to go for a 15,6-inch model, reducing the stress to my eyes.

These new CPUs seemed pretty efficient but would they last in the long term? Would 256GB of storage be sufficient for a constantly bloating OS like Windows?

I wanted something for pretty basic use but at the same time to last for quite a long time – I always see a new laptop as an investment and not a quick purchase. I started increasing my budget and looking for new alternatives -and then I found it: At €500 max, I realized that the Ryzen 3 3500u – powered laptops were the best and fastest option available, beating all Intel i3s (and several older i5s) in this price range!

In the end, I found a Windows 11-ready Lenovo IdeaPad 3 15ALC6, with the following specs:

• CPU: AMD Ryzen 3 5300u at 2.60 GHz, 4 cores, 8 threads
• RAM: 8GB DDR4
• Storage: 256 GB M.2 PCIe NVMe SSD
• Ports: 1x USB 2.0 Type-A, 1x USB 3.2 Gen 1 Type-A, 1x USB 3.2 Gen 1 Type-C
• Screen: 1920 x 1080, IPS panel
• Connectivity: Wi-Fi 5 (802.11ac), Bluetooth 5.0, HDMI,
• Other: Card Reader
• Webcam: 720p

The laptop came with a gift: a Samsung Portable SSD T5 USB 3.1 / USB-C 500GB 2.5″ in Earth Blue so this would increase the pretty limited native storage, at no additional cost.

Would I miss the LAN port or the optical disk drive? I doubted it.

Setting up the laptop

Setting up the machine was dead simple. Shortly I was able to enjoy my new laptop and adding my details here and there. On the second day, I got a notification for updating to Windows 11, which I happily accepted.

I did not find major differences compared to Windows 10, apart from the revamped Start menu, the redesigned taskbar and the notification panel, to name a few.

Lenovo has a couple of useful apps preinstalled, like the Vantage software, which provides a wealth of system-related info via an eye-cathing user interface. Nothing close to the bloatware of other laptop manufacturers.

First impressions

I have been using the Ideapad for a week now and I am amazed by its responsiveness! It boots in a couple of seconds and opening apps and tabs is blazing fast. No lags, no waiting times for booting or opening Skype (it took ages with my previous laptop), no issues with multitasking.

Even after upgrading to Windows 11 I have plenty of storage left. I still have to install a small number of apps, but there won’t be any issue.

Battery life: Excellent! As in all laptops, you need to tweak the battery setting a bit, according to the usage type, but after that the battery life extends to about 8 hr, even for web conferences / video calls! I have the model with the larger battery (45Wh compared to the typical 38Wh), and this will be really handy during trips, when on the go, or when a power outlet is not within reach.

Backlit keyboard is a great feature. It really helps a lot when typing under dim light or even in complete darkness! In fact there are three levels – off, low and high – and switching between them is just a matter of pressing two keys!

Fingerprint sensor (the power button) is also nice. Sometimes it takes two or three tries to login, but it is a handy feature. For the time being, I am sticking to the traditional pin.

Dimensions: The Lenovo is more compact and much lighter compared to my Acer Aspire E-15. Build quality is good but not perfect (you can hear some noises while pushing the laptop at some points) but it seems it will last.

Any glitches so far? In fact, there are some.

Microphone level

The integrated microphone levels seem to bee pretty low. Things got pretty worse after I installed some AMD-related apps and drivers, to the point that there was no sound recorded by the mic! For example, Skype could not detect my microphone in the end and I could not use my Softphone app for communication with colleagues.

I started uninstalling these apps and drivers (even uninstalled the microphone as a device from the Device Manager), tried restarting some related services and fine-tuning all related apps, making use of related Lenovo support pages and workaround posted by other Lenovo users. In the end I just gave up and reset the laptop, practically re-installing Windows 11. Things are pretty better now, the mic works but the sound levels still seem to be pretty low.

Screen

After getting updated to new laptop specs, I understood that I had to avoid TN panels and opt for IPS ones. This was one of my basic criteria before selecting my laptop.

When I put my old Acer Aspire E15 next to my new Lenovo, I saw the higher brightness of the former and the smaller fonts of the latter, due to the higher resolution. Plus, the viewing angles of the Lenovo screens did not impress me. Since I am always sitting right in front of the laptop this is not an issue at all; however, it makes me think how worse would the TN panels be

USB-C:

The USB-C ports of all the laptops I found under €500 were crippled. None of them supported power nor image delivery. Practically this means that you can’t use these handy USB ports for charging the laptop nor for passing images through them – just for data transfer. I don’t know how much would it cost for Lenovo to put a fully operational USB-C port in this laptop, but this definitely sucks!

Since I already have a nice and tiny 45W GaN USB-C charger, I could use that to charge my laptop while on the go (e.g. a trip) instead of carrying around and using the huge charging brick provided by Lenovo. This sucks.

Webcam:

The official spec sheet of Lenovo mentions an IR Webcam that could be used for Windows Hello Face log-in. When I tried to set it up, Windows informs me that the existing camera is not compatible with Windows Hello, so this is not an option. It would be nice to have but it doesn’t actually work. Shame on you Lenovo!

Conclusions

I wanted a budget-friendly laptop for basic home and office use (web browsing, social media, managing MS Office documents, spreadsheets and slides), and not for gaming. Starting with a budget of €400, I realized that my choices would be limited to the lower-end of specific processors and TN panel screens.

Increasing my budget to €500, allowed me to access a number of laptops with the Ryzen R3-5300u CPU, which was the best bang for the buck I could get, being more efficient than various i5 processors (and some Ryzen R5 ones).

I ended up to the IdeaPad 3 15ALC6, which met almost all the criteria I set for my ideal candidate laptop, apart from storage – but the offer I got with the free Samsung Portable SSD T5 USB 3.1 / USB-C 500GB in the package helped me address this as well.

So far the Ideapad 3 is blazing fast, helping me to do more in less time, be more efficient and responsive while working from home. It takes less space on my desk compared to the Acer I had, it is much lighter and its battery life is amazing.

Η μετάβαση της συντήρησης του αυτοκινήτου

Το τελευταίο service εντός εγγύησης

Πριν από λίγες ημέρες έκανα το 6ο και τελευταίο εντός εγγύησης service του αυτοκινήτου μου, λίγο πριν κλείσω 6 χρόνια και λίγο πριν τα 70.000 χλμ. Τα προηγούμενα ήταν τα τυπικά, αλλαγή λαδιών, φίλτρων, συμπλήρωση υγρών, συντήρηση A/C κλπ. Όταν άφησα το αυτοκίνητο με ρώτησαν αν ακούω κάποιο θόρυβο ή αν έχω κάτι να προσέξουν – τους είπα όχι, αλλά επειδή είναι το τελευταίο service εντός εγγύησης θα ήθελα να δουν προσεκτικά αν είναι κάτι που μπορεί να αλλαχθει εντός εγγύησης, και να μη μου το φορτώσουν στο επόμενο service.

Αυτή τη φορά τα πράγματα αγρίεψαν όμως: Μαζί με τα τυπικά έπεσαν μαζί και αλλαγή μπουζί, τακάκια και δισκόπλακες, κάτι ιμάντες και κάτι σωληνάκια του ρεζερβουάρ. Ήταν και η μπαταρία, που εδώ και 2 χρόνια ήταν στα τελευταία της λόγω της ελάχιστης χρήσης του αυτοκινήτου λόγω χρήσης του προαστιακού. Με την προσφορά του εξουσιοδοτημένου συνεργείου για την μπαταρία να φτάνει τα €110 (!!), είπα να κάνω λίγο κράτει και να δω πόσο θα τη βγάλω ακόμη. Ακόμη και χωρίς τη μπαταρία και τον πίσω καθαριστήρα, το κόστος ξεπέρασε τα €400. Ouch!

Ο θάνατος της μπαταρίας

Χθες το πρωί, και μετά από την ακινησία λόγω του τριημέρου, το αυτοκίνητο αρνήθηκε να πάρει μπρος. Γυρνούσε η μίζα, αλλά δεν είχαμε συνέχεια. Με τη βοήθεια ενός φίλου και λίγο γκάζι κατάφερα και τα έβαλα μπρος – αναιμικά στην αρχή, αλλά μετά τα 40 χλμ. μέχρι το γραφείο όλα πήγαν καλά. Δοκίμασα να ξαναβάλω μπρος τη μηχανή μόλις πάρκαρα και πήρε αμέσως. Μεγάλο πράγμα το δυναμό, σίγουρα δουλεύει.

Photo by George Sultan on Pexels.com

Στην επιστροφή είπα να μην το ρισκάρω, καθώς ερχόταν και ένα τριήμερο με πολικές θερμοκρασίες που θα αποτελείωναν τη μπαταρία. Πέρασα από ένα κέντρο μπαταριών που έτυχε να είναι λιγότερο από 10 λεπτά από τη δουλειά μου και μέσα σε 10 λεπτά έφυγα με μια καινούργια μπαταρία Bosch S4004 60Ah 540A CCA (η παλιά, μαμά από το εργοστάσιο ήταν μια FIAMM 35Ah και μόλις 300Α), άρα μιλάμε για μια καλή αναβάθμιση και μάλιστα στο 50% της τιμής που μου είχε δώσει το συνεργείο λίγες μέρες νωρίτερα.

Αλλαγή ελαστικών

Την προηγούμενη φορά που είχα κάνει service, στο ίδιο πάντα εξουσιοδοτημένο συνεργείο, μου είχαν δώσει προσφορά για ελαστικά. Όντως τα δικά μου ήταν φθαρμένα, μετά από 5 χρόνια χρήσης και περίπου 60.000 χλμ. Επειδή όμως δεν μπορείς να πάρεις εύκολα μια απόφαση που θα κοστίσει περισσότερα από €300, αρνήθηκα την προσφορά και έκανα μια έρευνα αγοράς. Ήταν Φλεβάρης του 2021.

Κλείνοντας 5 χρόνια, τον Ιούνη του 2021, πήρα την απόφαση για αλλαγή των ελαστικών. Μετά από αρκετό ψάξιμο για τύπους, μάρκες και καταστήματα, επέλεξα να βάλω πάλι αυτά που φορούσε αρχικά το αυτοκίνητο: Continental Eco Contact 5. Δεν ήταν φθηνά, αλλά είχαν αποδειχθεί αξιόπιστα και μάλλον οικονομικά στην οδήγηση, σε συνδυασμό με το (αναγκαστικά) ελαφρύ μου πόδι στο γκάζι. Το κόστος ήταν πάνω-κάτω το ίδιο με αυτό της προσφοράς για τα Pirelli που μου είχαν δώσει.

Photo by Andrea Piacquadio on Pexels.com

Ήταν η πρώτη “επανάσταση” που έκανα απέναντι στην αντιπροσωπεία – και μάλιστα όσο το αυτοκίνητο ήταν σε εγγύηση. Ήταν και η πρώτη σημαντική αλλαγή (δε μετράνε λάδια, φίλτρα και υγρά) που έκανα στο αυτοκίνητο από το 2016. Δεν το μετάνοιωσα, έπρεπε να ξεκινήσω τη διαδικασία.

…και ο υαλοκαθαριστήρας

Μια φορά με ρώτησαν στο συνεργείο εάν θέλω αλλαγή του εμπρός υαλοκαθαριστήρα. Απάντησα ναι, γιατί ο παλιός όντως είχε φθαρεί και δεν θα έβρισκα χρόνο να το ψάξω από μόνο μου. Με κόστος περίπου €20, τους ρώτησα εάν είχαν αλλάξει μαζί και το μοτέρ του καθαριστήρα!

Όταν ήρθε ο καιρός να αλλάξω τον καθαριστήρα (είχε χάσει ένα κομμάτι στο μεταξύ), εννοείται ότι έκανα μια έρευνα αγοράς μέσω Skroutz. Σε λιγότερο από μία εβδομάδα είχα στα χέρια μου έναν ολοκαίνουργιο υαλοκαθαριστήρα Wurth Flatblade Multi 650 mm / 26“ με κόστος κάτω από €10 μαζί με τα μεταφορικά! Δεν πολυπιάνουν τα χέρια μου αλλά κατάφερα να τον τοποθετήσω σχετικά εύκολα. Και τα €10 έμεινα στην τσέπη μου.

Συμπέρασμα

Οκ, 6 χρόνια το αυτοκίνητο συντηρήθηκε εξαιρετικά από το εξουσιοδοτημένο συνεργείο, με όλα τα service στην ώρα τους και προφανώς περισσότερη φροντίδα από όση πραγματικά χρειαζόταν. Με δεδομένες όμως τις υψηλές τιμές σε διάφορα και επειδή το αυτοκίνητο “γερνάει” και θα ζητάει περισσότερα, ήρθε η ώρα να κοπούν οι περιττές δαπάνες και να να εστιάσουμε στα βασικά.

Αποφάσισα ότι από εδώ και πέρα ότι περιφερειακό μπορεί να αλλαχθεί από τρίτους θα αλλάζει σε τρίτους και στο εξουσιοδοτημένο θα πηγαίνω μόνο για τα βασικά. Καλή η έκπτωση που έχω στο σσυγκεκριμένο συνεργείο, καλή η έκπτωση που εξασφαλίζω και λόγω της πιστωτικής, αλλά το μεγάλο κέρδος έρχεται προφανώς εκτός αντιπροσωπείας.