Τελικά δεν είμαι ο μόνος που διαμαρτύρεται για τα χάλια του προαστιακού… μόλις βρήκα ένα σχετικό blog post που αναφέρεται πάνω-κάτω στα ίδια προβλήματα που έχω αναφέρει κι εγώ στα προηγούμενα μηνύματά μου. Μάλιστα, καταλήγει με μία λίστα με σχετικά blog posts, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και ένα από τα δικά μου!
Ο κόσμος είναι μικρός και η αγανάκτηση είναι κοινή! 😦
Ο Προ-αστεια-κός το έκανε και πάλι το θαύμα του… με το κρύο να ξυρίζει στο σταθμό του Κορωπίου και το συρμό να μη φαίνεται πουθενά (περασμένες 08.15), βγήκε η ανακοίνωση για δεκάλεπτη καθυστέρηση. Σε λίγη ώρα το δεκάλεπτο έγινε τέταρτο (με τη σχετική ανακοίνωση και πάλι) και τελικά, όπως περιμέναμε, φάγαμε ολόκληρο το εικοσάλεπτο και εμφάνίστηκε ο επόμενος συρμός. Αυτό με την εξαφάνιση συρμών είναι φαινόμενο που έχει παρατηρηθεί αρκετά συχνά τους τελευταίους μήνες, και μάλιστα χωρίς ανακοίνωση στους σταθμούς.
Το μεγάλο πανηγύρι έγινε στη Δουκίσσης Πλακεντίας, όπου είχε μαζευτεί τόσος κόσμος που δεν χωρούσε να μπει στα βαγόνια για να κλείσουν οι πόρτες. Νέα ανακοίνωση μας ενημέρωνε ότι ο επόμενος συρμός περίμενε να μπει στο σταθμό, οπότε οι επιβάτες θα μπορούσαν να επιβιβαστούν σε αυτόν. Η ανακοίνωση βέβαια από τον Προαστιακό θυμίζει λίγο το μύθο του Αισώπου με το βοσκό και το λύκο, οπότε κανένας από αυτούς που είχαν στριμωχτεί στο βαγόνι δεν έκανε ούτε ένα βήμα για να βγει και να περιμένει μήπως έρθει ο επόμενος συρμός.
Προσωπικά αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ τον προ-αστεια-κό τους τελευταίους μήνες, λόγω αλλαγής γραφείων. Με το μετρό δεν είχα απολύτως κανένα πρόβλημα τα τελευταία χρόνια που το χρησιμοποιούσα καθημερινά: ούτε δρομολόγια να χάνονται, ούτε καθυστερήσεις, και ανακοινώσεις φυσικά για οτιδήποτε. Αντιθέτως με τον προαστιακό:
1. Αρκετά συχνά εξαφανίζονται δρομολόγια χωρίς καμία ανακοίνωση. Ειδικά ορισμένα βραδυνά μετά τις 20.00, απλά δεν περνούσε ο συρμός και περιμέναμε τον επόμενο χωρίς καμία ανακοίνωση.
2. Οι σταθμοί που είναι υπό την ευθύνη του είναι υπο διάλυση:
2α. στο Κορωπί, που έχω προσωπική εμπειρία, οι ανελκυστήρες είναι εκτός λειτουργίας εδώ και μήνες, όπως και οι κυλιόμενες σκάλες. Έτσι, εάν π.χ. ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα ή μία μητέρα με το μωρό στο καροτσάκι θέλει να κατέβει στην αποβάθρα (ή ακόμα χειρότερα να ανέβει), πρέπει είτε να κάνουν πατέντες ή να ζητήσουν βοήθεια από περαστικούς.
2β. το ίδιο ισχύει και για τις κυλιόμενες στην αποβάθρα της Πλακεντίας, που εδώ και τουλάχιστον έξι μήνες είναι εκτός λειτουργίας. Αντίστοιχες βλάβες σε σταθμούς του μετρό επισκευάζονται άμεσα και ο κόσμος ενημερώνεται εκ των προτέρων με ανακοινώσεις.
2γ. Τα ακυρωτικά και τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων είναι συχνά εκτός λειτουργίας και πρέπει να κάνεις πέρα-δώθε (τουλάχιστον στο Κορωπί), στην άλλη πλευρά της γέφυρας για να κάνεις τη δουλειά σου…
Φαίνεται ότι η κατάσταση δεν διορθώνεται ούτε με την αύξηση του εισιτηρίου κατά 40%, που θεωρητικά θα μπορούσε να βελτιώσει τις συνθήκες. Φαίνεται πως όλες οι απεργίες γίνονταν για να διατηρήσουν κάποιοι υπάλληλοι τους παχυλούς τους μισθούς και τα παράλογα επιδόματα (π.χ. πλασματικές υπερωρίες), χωρίς να ενδιαφέρονται για την εξυπηρέτηση των επιβατών, που είναι και οι πελάτες τους. Δυστυχώς όμως αυτή η κατάσταση μας στρέφει κατά παντός υπευθύνου, και η μπάλα παίρνει και τους εργαζόμενους εκεί… δυστυχώς ο κόσμος έχει πλέον χάσει την υπομονή του και όχι απλά δεν θα συμπαρασταθεί στους αγώνες των υπαλλήλων του προ-αστεια-κού, αλλά θα είναι απέναντί του.
Μαζευτείτε κύριοι, όσο είναι καιρός… σταθείτε στο πλευρό του κόσμου που ταλαιπωρείται από τις υπηρεσίες που προσφέρετε και κοιτάξτε λίγο πέρα από την τσέπη σας, για το καλό σας είναι!
Το ήξερα ότι η σημερινή ημέρα θα ήταν μαρτυρική λόγω της απεργίας των ΜΜΜ. Παρόλα αυτά, αφού τα λεωφορεία εκτελούσαν κανονικά τα δρομολόγια, ήμουν υποχρεωμένος να κατέβω στο γραφείο. Η διαδρομή χωρίστηκε σε 3 στάδια:
Συνολικά το ταξίδι μου (!!) κράτησε περίπου 2 ώρες και 10 λεπτά, χρόνος καθόλου άσχημος σε σχέση με τις καθημερινές και τη συνδυασμένη χρήση μετρό 😛
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί πρέπει όλοι οι συνταξιούχοι να μετακινούνται αυτές τις ημέρες που υπάρχει πρόβλημα και γιατί δεν κάθονται ήσυχα στο σπιτάκι τους… τα λεωφορεία ήταν γεμάτα από ηλικιωμένους που με το ζόρι στέκονταν όρθιοι και ταλαιπωρούνταν από τα σπρωξίματα και τα απότομα φρεναρίσματα του λεωφορείου…
Σήμερα επίσης κατάλαβα πόσο σημαντική είναι η μετακίνηση υπογείως και πόσο χρόνο και ταλαιπωρία γλυτώνω καθημερινά με τις μετακινήσεις μου με το μετρό. 😉
My personal blog / Το ιστολόγιό μου 