Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, ειδικά πιτσιρικάδες. Ποδήλατα κάθε κατηγορίας (αλλά όχι σπαστά εκτός από το δικό μου!) και η βόλτα καλά οργανωμένη. Κάναμε ένα μεγάλο γύρο προς το βουνό και επιστρέψαμε στην πόλη μέσα από στενάκια. Υπήρχε συνέχεια συνοδεία αυτοκινήτων που έκλειναν προσωρινά τους δρόμους από τους οποίους περνούσαμε.
Πέμπτη μέρα στη σειρά με το ποδήλατο στο γραφείο. Δε με τρομάζει πλέον ούτε η ζέστη, ούτε ο καύσωνας. Και μόνο που σκέφτομαι πόσο χρόνο γλυτώνω από τα τραγικά πλέον θερινά δρομολόγια των λεωφορείων, δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω το ποδήλατο στο σπίτι. Ευτυχώς με τέτοια ζέστη ο ιδρώτας εξαφανίζεται γρήγορα…
Με τρομάζει όμως η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες: Είπα να περάσω από την εφορία, τώρα που λιγόστεψε ο κόσμος, για να πάρω τον κλειδάριθμό μου. Μέσα σε περίπου 35 λεπτά είχαν εξυπηρετηθεί λιγότερα από 5 άτομα και εγώ ήμουν 35 νούμερα μετά. Αλλοδαποί που δεν καταλάβαιναν τι έπρεπε να κάνουν, Έλληνες που επίσηξς δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη με τη γραφειοκρατία της εφορίας. Παραιτήθηκα και έφυγα για τη δουλειά μου.
Με τρομάζει η κατάσταση και στον ίδιωτικό τομέα: Πέρασα από το ταξιδιωτικό πρακτορείο για να βγάλω ακτοπλοϊκά εισιτήρια. Ανοίγει στις 09.00, τελικά άνοιξε με νωχελικούς ρυθμούς στις 09.10. Εγώ ήδη είχα αργήσει για το γραφείο. Μέχρι να ανοίξει και το σύστημα έκδοσης εισιτηρίων είχε πάει 09.20. Τελικά δεν κατάφερα να βγάλω για την επιστροφή, γιατί υπήρχε κάποιο θέμα του πρακτορείου με τις πληρωμές προς την εταιρεία, και το σύστημα θα ενημερωνόταν μετά τις 11.00. Εγώ όμως εργάζομαι και δεν μπορώ να περάσω άλλες ώρες από το πρακτορείο. Αν δεν κυνηγήσετε τη δουλειά, αν δεν μας εξυπηρετήσετε όμως εσείς θα μείνετε χωρίς δουλειά, και μετά θα φταίει το κράτος επειδή εσείς δε μπορείτε να βάλετε τα πράγματα σε μια σειρά.
Την επόμενη φορά θα προτιμήσω online booking των εισιτηρίων. Απρόσωπο αλλά αποδεδειγμένα λειτουργεί και δε με καθυστερεί από τη δουλειά μου. Και δε με σκοτίζει με τις υποχρεώσεις του προς τις τράπεζες.
Επόμενη στάση προαστιακός: Έφτασα 2 λεπτά πριν έρθει (θεωρητικά) ο συρμός. Η αποβάθρα γεμάτη κόσμο. Ο συρμός τελικά ήρθε 4 λεπτά πριν τον προγραμματισμένο επόμενο, ενώ στο μεταξύ το μετρό είχε έρθει στην ώρα του. Ο σκληρά εργαζόμενος οδηγός του προαστιακού μιλούσε στο κινητό και χαμογελούσε.
Ξέρει κανείς ποιά είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο Μετρό και τον προαστιακό? Ναι, το βρήκατε: ο προαστιακός είναι δημόσιο και δουλεύει με ρυθμούς δημοσίου. Εκτός αν καθυστερεί επειδή βρίσκει κίνηση από το αεροδρόμιο μέχρι το Κορωπί. Αστεία πράγματα, πηγαίνετε επιτέλους στα σπίτια σας και αφήστε να δουλέχουν κάποιοι που έχουν ανάγκη. Τουλάχιστον όταν κάνετε απεργία το ξέρουμε και κάνουμε τη δουλειά μας αλλιώς, ή δεν την κάνουμε καθόλου (αλλά μας δίνετε δικαιολογία!).
Αύγουστος στην Αθήνα: Άδειοι οι δρόμοι, απόλαυση για ποδήλατο. Και μακρυά από δημόσιες υπηρεσίες, το Σεπτέμβρη πάλι!
Εδώ και αρκετό καιρό το Dahon μου έχει παροπλιστεί: Λίγο το κρύο και ο άσχημος καιρός, λίγο η βαρεμάρα και η βολή με τα λεωφορεία (παρότι περιμένω δεκάλεπτα στις στάσεις), σταμάτησα να το χρησιμοποιώ καθημερινά. Την Κυριακή μετά από καιρό το πήρα μια βόλτα ψάχνοντας εφημερεύον φαρμακείο, φούσκωσα τα λάστιχα και τσέκαρα την αλυσίδα, όλα κομπλέ.
Χθες το απόγευμα, αφού επέστρεψα από τη δουλειά είπα να το πάρω για να πεταχτώ μέχρι την τράπεζα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα έκανα και την πρώτη μου βουτιά, στη μικρή αυτή διαδρομή… πήγαινα σε δρόμο παράλληλο του κεντρικού, σχετικά γρήγορα (όσο γρήγορα μπορείς να πας με ένα Boardwalk σε κακή άσφαλτο). Ξαφνικά πετάγεται αυτοκίνητο από αριστερά και δεν σταματά, κόβωντάς μου το δρόμο! Πατάω ενστικτωδώς τα δύο φρένα, το ποδήλατο κοκαλώνει αλλά το χαλικάκι του ασφαλτοχωμάτινου δρόμου λειτούργησε σαν μπανανόφλουδα: Βρέθηκα να τσουλάω με τα πλάγια και να πέφτω άτσαλα κάτω. Ευτυχώς έπεσα στα πλάγια, χτυπώντας λίγο το δεξί μου χέρι, το θώρακα και γδέρνοντας το δεξί μου γόνατο (ακόμα και σήμερα τσούζει!).
Το ποδήλατο τη γλύτωσε φθηνά: Λίγο γδάρσιμο στο δεξί πετάλι, που έκλεισε κατά την πτώση και ένα σπάσιμο της βάσης από το μπροστινό φως (πρέπει να είναι το 3ο που χαλάει από τότε που ξεκίνησα με το ποδήλατο!). Επίσης ένα μικρό πλαστικό προστατευτικό της βίδας του τροχού διαλύθηκε. Ελπίζω να μη βγάλει κάτι άλλο στην πορεία…
Ο οδηγός σταμάτησε λίγο πιο μπροστά, μάλλον σαστισμένος, αλλά χωρίς να βγει από το αυτοκίνητο. Μόλις με είδε να σηκώνομαι και να κοιτάζω το ποδήλατο την έκανε αθόρυβα. Ήμουν τόσο ξαφνιασμένος από την πτώση και απορροφημένος με το να δω την κατάστασή μου και του ποδηλάτου, που δεν σκέφτηκα κάν να του φωνάξω για τη μαλακία μου έκανε. Εγώ συνέχισα τη διαδρομή μου προς την τράπεζα, με ακόμη περισσότερη προσοχή στο δρόμο, παρότι τη μαλακία των άλλων συχνά δε μπορείς να την προβλέψεις.
Στο γυρισμό πέρασα από το φίλο μου τον Γιώργο (Λέστος) και πήρα ένα καινούριο μπροστινό φως της Pro, το HEADLIGHT LED-01(5) με €22. Ελπίζω να φανεί πιο γούρικο και να αντέξει περισσότερο από τα υπόλοιπα κινέζικα που είχα ως τώρα!
![front.image. media images cycling SBX Pro 2010 products_666x500 PR100482_v1_m56577569830690821_dot_png.bm.450.338[1]](https://vproton.wordpress.com/wp-content/uploads/2010/04/front-image-mediaimagescyclingsbxpro2010products-666x500pr100482-v1-m56577569830690821-dot-png-b.png "front.image. media images cycling SBX Pro 2010 products_666x500 PR100482_v1_m56577569830690821_dot_png.bm.450.338[1]")
Τέλος καλό, όλα καλά! Ευτυχώς δεν έγινε κάτι πιο σοβαρό, αν και το γόνατο με τσούζει ακόμα ίσως από το Betadine που του έχω βάλει, και έχω ένα πόνο στο στήθος κάθε φορά που παίρνω βαθιά ανάσα. Από εβδομάδα σκοπεύω να αρχίσω να το χρησιμοποιώ πάλι καθημερινά για να γλυτώσω το χρόνο αναμονής στις στάσεις των λεωφορείων… wish me luck!
Τις τελευταίες μέρες έριξε βροχές. Πάντα μου άρεσε η βροχή και συνεχίζει να μου αρέσει! Με τη βροχή δεν κατάλαβα και την απουσία του ποδηλάτου μου: Βρίσκεται ακόμα για επισκευή (περάσαμε τη μία εβδομάδα!), καθώς εκτός από την σπασμένη ακτίνα βρέθηκαν άλλες τρεις (!!) σπασμένες στον πίσω τροχό. Δεν ξέρω το γιατί, υποθέτω ότι η μία έφερε την άλλη και το κακό θα ξεκίνησε από κάποια από τις άπειρες λακούβες των άθλιων δρόμων που χρησιμοποιώ αναγκαστικά κάθε μέρα σχεδόν.
Αυτή η καθυστέρηση επηρεάζει την καθημερινότητά μου, καθώς αναγκάζομαι να περιμένω για το λεωφορείο τόσο προς το μετρό όσο και από το μετρό προς το γραφείο (και αντίστροφα). Δεν μπορώ να υπολογίσω τις διαδρομές (τα λεωφορεία δεν είναι ακριβή όπως ξέρετε!) με αποτέλεσμα να χάνω αρκετό χρόνο καθημερινά περιμένοντας λεωφορεία και μετρό… 😦
Επίσης έχασα τόσο το Halbike όσο και το Freeday στα οποία θα ήθελα πολύ να συμμετέχω (πάνω που είχα πάρει φόρα και δεν έχανα βόλτα!). Το κυριότερο είναι ότι έχασα και την επαφή μου με τα παιδιά που συναντώ στις βόλτες και το ξαλάφρωμα που νοιώθω μετά από τα πρώτα χιλιόμετρα κάθε βόλτας…
Τα νέα δεν είναι ενθαρρυντικά ούτε από το μέτωπο επισκευής του laptop: Ήδη με ενημέρωσαν για αργοπορία παραλαβής του ανταλλακτικού (motherboard), και είμαι σε αναμονή για την επισκευή του. Προσπαθώ να αναπληρώσω το κενό με ένα netbook (Acer Aspire One 751h), στο οποίο θα αναφερθώ αργότερα, αλλά η διαφορά στη λειτουργικότητα είναι σημαντική.
Life goes on όμως, όπως λέει και και ο φίλος μου ο Σπαστός Πεταλάκης. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα και κάνω υπομονή μέχρι να επανέλθουν όλα στα φυσιολογικά τους και επανέλθουν οι απόντες (ποδήλατο+laptop) στη βάση τους. Δε μπορεί, κάποτε θα σταματήσει να βρέχει!
Όπως συνήθως, έτσι και απόψε δεν έχω πολύ χρόνο…οπότε θα τα πώ γρήγορα!
Μέσα σε μια εβδομάδα κάηκε η motherboard του αγαπημένου (και λιωμένου από τη χρήση) laptop μου (ένα θαυμάσιο HP TX-1110us), έσπασε το πίσω φως του ποδηλάτου (ευτυχώς το κατάλαβα και το μάζεψα εγκαίρως από το δρόμο!) και σήμερα διαπίστωσα ότι έχει σπάσει και μια ακτίνα από τον πίσω τροχό του ποδηλάτου! Ο κόσμος γύρω μου αρχίζει να καταρρέει…
Όπως έλεγε κι ένας φίλος μου: “Ο κόσμος σε κάποια φάση θα καταρρεύσει, γιατί όλα θα σταματήσουν να λειτουργούν. Είναι τότε που θα καταλάβουμε ότι οτιδήποτε αυθεντικό και ανθεκτικό έχει αντικατασταθεί από φτηνιάρικα και αναξιόπιστα κινέζικα εξαρτήματα”!
Τέλος του μήνα, με €400 πληρωμή ΤΕΒΕ, €200 για την επισκευή του laptop και κάποιο μικρότερο ποσό για την επισκευή του ποδηλάτου…σε ένα μήνα έρχονται τα τέλη κυκλοφορίας και η ασφάλεια του αυτοκινήτου 😦
Στο μεταξύ μετράω και αντίστροφα τις μέρες για τη λήξη της σύμβασής μου…
Τον τελευταίο καιρό είμαι πνιγμένος: Πολύ δουλειά στο γραφείο, δουλειές στο σπίτι, επισκέψεις και υποχρεώσεις, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς! Έχω τόσο λίγο ελεύθερο χρόνο και τόσα πολλά που θέλω να κάνω που μερικές φορές πραγματικά απελπίζομαι…Σήμερα είχα μια δουλειά στο πατρικό μου και βρέθηκα στις 19.20 στην Κατεχάκη. Από το μυαλό μου πέρασαν τα εξής, με τυχαία σειρά:
Τα πράγματα ήταν απλά και είχα δύο επιλογές: Η θα έπαιρνα το μετρό από Κατεχάκη για Πλακεντίας και μετά ποδήλατο ως το σταθμό Πεντέλης, ή θα ξεκινούσα με το ποδήλατο από Κατεχάκη για Πεντέλης. Διάλεξα το 2ο και ξεκίνησα αμέσως για να μην χάσω χρόνο!
Πέρασα το Ψυχικό από στενά χωρίς πολύ κίνηση και βγήκα στην παλιά Πλατεία Κένεντυ. Από εκεί σχεδόν παράλληλα με την Πεντέλης, όπου με λίγη τύχη (ψιλοχάθηκα πάλι!) κατάφερα και συνάντησα τα παιδιά στο σταθμό! Η διαδρομή που έκανα ήταν χονδρικά 9 χλμ σε περίπου 35 λεπτά.
Είναι πραγματικά όμορφο αίσθημα να ξέρεις ότι κάποιοι θα είναι εκεί που περιμένεις να είναι, χωρίς να τους έχεις καν ενημερώσει. Ότι μπορείς να βασιστείς σε ανθρώπους που καλά-καλά δεν γνωρίζεις.Έτσι βρήκα πάλι τους γνωστούς-άγνωστους Βόρειους Ποδηλάτες, γνώρισα παιδιά που δεν είχα ξαναδεί και το κυριότερο? Έλιωσα πάλι το ποδήλατο μετά από πολλές μέρες! Η διαδρομή ήταν σχετικά εύκολη και όμορφη, γύρω από την Αγ. Παρασκευή, από κεντρικούς και δρομάκια. Ευχάριστη έκπληξη ο podilatis mesogeiwn (Σταμάτης, αν θυμάμαι καλά), που μας πέτυχε τυχαία στη διαδρομή και μας έκανε παρέα μέχρι το Σταυρό. Μετά συνέχισε ως το Μαρκόπουλο με το ποδήλατο! Αυτό θέλει κότσια, σε ένα δρόμο όπως η Λαυρίου το βράδυ, όπου κάθε παλαβός δοκιμάζει τα όρια του αυτοκινήτου του…
Συνολικά σήμερα έγραψα περίπου 33 χλμ (14 το Halbike, 9 η διαδρομή Κατεχάκη-Πεντέλης και 10 τα καθημερινά από το σπίτι στο γραφείο). Είχα καιρό να κάνω τέτοια διαδρομή και πραγματικά ξέδωσα.
Το τελευταίο Freeday ήταν όλα τα λεφτά!
Φορτώσαμε με το Σταύρο τα σπαστά στο Cinquecento, βεβαιωθήκαμε ότι έχουμε μαζί μας τα απαραίτητα (νερό, φαγώσιμα κλπ) και τρέξαμε για να προλάβουμε τους Βόρειους στην Αγ. Σοφία του Ν. Ψυχικού (δεν τους προλαβαίναμε στην Πεντέλης…). Τελικά τους συναντήσαμε λίγο μετά την εκκλησία και ακολουθώντας μια απίθανη διαδρομή μέσα στην κίνηση (σχεδόν ίδια με την προηγούμενη φορά) κατεβήκαμε ποδηλατικώς στο Θησείο.
Ήδη υπήρχε αρκετός κόσμος παρά το κρύο. Είχα τη χαρά να γνωρίσω το Σπύρο από τους Ποδηλάτες και να ξαναδώ γνώριμες φάτσες από προηγούμενες ποδηλατοβόλτες. Κάθε φορά νομίζω πως είμαστε και περισσότεροι!
Ξεκινήσαμε από Θησείο και φτάσαμε Θρακομακεδόνες, επάνω στο βουνό. Κόσμος πολύς, μεγάλη διαδρομή, μεγάλες και απότομες ανηφόρες, ψοφόκρυο (κάτω από 10 βαθμούς) και φοβερή παρέα! Το ποδήλατο με έβγαλε πάλι ασπροπρόσωπο, παρά την ταλαιπωρία που υφίσταται κάθε φορά. Κάποιοι μικροθόρυβοι κρίνονται πλέον φυσιολογικοί και αναμενόμενοι!
Ο τερματισμός στο βουνό μας αποζημίωσε, τόσο για τη φοβερή θέα όσο και για τον καθαρό αέρα. Όσοι πεινούσαν γέμισαν την απίθανη ψησταριά, άλλοι τσίμπησαν σε παρακείμενο μίνι-μάρκετ, και όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Σε κάποια φάση ήρθε η ώρα της επιστροφής για μερικούς και της συνέχειας για άλλους. Οι Βόρειοι χαιρετίσαμε τους υπόλοιπους και πήραμε το δρόμο του γυρισμού, μέσα από Αχαρνές (περάσαμε δίπλα από το ΙΓΜΕ στο Ολυμπιακό Χωριό-γνώριμο μέρος) και καταλήγοντας στην Λεωφόρο Κύμης. Εκεί χωρίσαμε σε δύο ομάδες και τελικά μέσα από Φιλοθέη και τον παράδρομο της Κηφισίας φτάσαμε στο αυτοκίνητο στην Αγ.Σοφία.
Στο γυρισμό και για πρώτη φορά με έπιασε το γόνατό μου (με ένα τικ και μια σουβλιά σε κάθε πεταλιά). Ευτυχώς ο πόνος σταμάτησε την επόμενη ημέρα (δεν το έχω δοκιμάσει με το ποδήλατο ακόμα βέβαια…). Επίσης για πρώτη φορά είδα από κοντά αλλαγή σαμπρέλας: Έτυχε σε Βόρειο συμποδηλάτη στο γυρισμό και πραγματικά εντυπωσιάστηκα από την προθυμία και τη συμμετοχή όλων στην αλλαγή! Ο Γιώργος σήκωσε τα μανίκια και πήρε το βάρος πάνω του όσο ο Θέμης εντόπιζε την τρύπα και την μπάλωσε. Όταν χρειάστηκε τρόμπα, βγήκαν άμεσα 2-3 (ξεχώρισε η Zorin Biologic της Ιωάννας!). Οι υπόλοιποι φωτίζαμε με τα φώτα μας όποιο σημείο χρειαζόταν. Τέλος καλό, όλα καλά!
Μεγάλη εμπειρία αυτή η βόλτα, τόσο λόγω της διάρκειας, της τοποθεσίας αλλά και του σκασμένου λάστιχου! Ελπίζω την επόμενη φορά να καταφέρω να πάρω μέρος και στην παλαβοβόλτα που ακολουθεί και τελειώνει νωρίς το πρωί του Σαββάτου (με επιβράβευση την ξακουστή μπουγάτσα με σοκολάτα!).
Είχα ακούσει πολλά σχετικά με το Freeday, είχα δει διάφορα σκηνικά σε φωτογραφίες και πραγματικά ανυπομονούσα να συμμετέχω κι εγώ σε κάτι τέτοιο! Τελικά φαίνεται πως έφτασε η στιγμή: Γύρισα το απόγευμα στο σπίτι, έφτιαξα ένα packing list για να μην ξεχάσω τίποτα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Το σακίδιο γέμισε με μπουκάλια νερό, θερμός με καφέ (είχα ξυπνήσει από τις 07.00 και δεν είχα πιεί ούτε μια γουλιά καφέ μέχρι το βράδυ), σαντουιτσάκια αλλά φυσικά και μια σαμπέλα, το ανακλαστικό γιλέκο, ένα κατσαβίδι για μικρομαστορέματα, γάντια, ένα δεύτερο t-shirt κλπ. Φόρτωσα το σακίδιο και το ποδήλατο στο αυτοκίνητο (δεν θα προλάβαινα συγκοινωνία στην επιστροφή…) και ξεκίνησα κατά τις 19.15.
Το ραντεβού ήταν για τις 20.15 στον σταθμό προαστιακού Πεντέλης, αλλά λόγω της φωτογράφησης τα παιδιά είχαν ξεκινήσει νωρίτερα. Τελικά βρεθήκαμε μόλις 2 άτομα να κατεβαίνουμε ποδηλατικώς προς το Θησείο! Η διαδρομή ήταν ένα μείγμα της διαδρομής των Βορείων Ποδηλατών και δικών μας αυτοσχεδιασμών και είχε πολύ πλάκα. Από τον σταθμό βγήκαμε στον ποδηλατόδρομο της περιοχής, Παπανικολή, μετά μέσα από στενά του Ν. Ψυχικού στην Αγ. Σοφία, Σεβαστουπόλεως, Μεσογείων, Μιχαλακοπούλου (ιδανική για ποδήλατο στη δεξιά λωρίδα), Βασ. Σοφίας, Ζάππειο και τελικά Πλάκα-Θησείο! Μια διαδρομή που ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί να γίνει με ποδήλατο. Συνολικά μας πήρε περίπου 1 ώρα, μαζί με (επεισοδιακή) στάση για να φουσκώσουμε τα λάστιχα.
Στην πλατεία Ασωμάτων είχε ήδη μαζευτεί πολύς κόσμος με ποδήλατα διαφόρων ειδών και για μια ακόμη φορά τα αναδιπλούμενα έδωσαν βροντερό παρόν! Δεν μπορώ να υπολογίσω πόσοι ήμασταν αλλά πιστεύω πως περνούσαμε τους 200. Βρήκα τα παιδιά από το Halbike της Τετάρτης (Ιωάννα, Θέμης, Σωτήρης, Πάνος, Βαγγέλης) και άλλους που δεν ήξερα. Ξεκινήσαμε κατά τις 22.00 από εκεί με προορισμό….τον Γέρακα!!!
Η διαδρομή ήταν πολύ καλά σχεδιασμένη και σχετικά εύκολη: Θησείο-Ομόνοια, 3ης Σεπτεμβρίου, Πατησίων, Ηρακλείου και μετά Χαλάνδρι-Αγ. Παρασκευή, όπου κάναμε και μια μικρή στάση. Είναι πολύ όμορφο να κάνεις ποδήλατο μαζί με τόσους άλλους, γιατί νοιώθεις (και είσαι) ασφαλής, μιλάς με φίλους αλλά και άγνωστους και τελικά καταπίνεις τα χιλιόμετρα χωρίς να το καταλάβεις! Κατά κύριο λόγω καταλαμβάναμε τη δεξιά λωρίδα ώστε να μη δημιουργούμε πρόβλημα στην κίνηση των υπόλοιπων οχημάτων, ενώ στα φανάρια και τις διασταυρώσεις πάντα υπήρχαν κάποιοι ποδηλάτες που έκοβαν την κίνηση, έτσι ώστε να κινηθούμε με ασφάλεια. Οι περισσότεροι οδηγοί έδειχναν κατανόηση και δεν είχαμε προβλήματα. Επίσης, μια φορά που σταμάτησα στην άκρη του δρόμου (για να βγάλω το μπουφάν – είχα σκάσει και έμεινα με το κοντομάνικο!), τουλάχιστον 3-4 άτομα με ρώτησαν αν έχω πρόβλημα ώστε να σταματήσουν για να βοηθήσουν…απίθανο!!
Στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής είχαμε την ευκαιρία να δροσιστούμε, να τσιμπήσουμε και να τα πούμε με τους υπόλοιπους της παρέας αλλά κυρίως να ξεμουδιάσουμε! Είναι απίστευτα κουραστική η σέλα μερικές φορές, κάνει τον καβάλο να μουδιάζει και την περιοχή γύρω να παίρνει φωτιά!!
Συνεχίσαμε μέσα από δρόμους χωρίς κίνηση προς Γέρακα, όπου κάναμε μια ακόμη στάση. Εκεί έγινε το μεγάλο φαγοπότι, με σουβλάκια, μπύρες κλπ στην τεράστια πλατεία. Εκεί είχα και την χαρά να τα πω με διάφορους και ειδικά με τον Πίνδαρο, που μου έδωσε πολλές συμβουλές (και μια βόλτα με το δικό του Dahon με τα Big Apple λάστιχα – σκέτα αμορτισέρ!). Μου έδωσε ιδέες για βελτίωση του ποδηλάτου, τις οποίες σκοπεύω στο μέλλον να εφαρμόσω 😉
Η βόλτα συνεχίστηκε προς Μελίσσια αλλά ήταν περασμένες 02.00 κι εγώ είχα ήδη κουραστεί (ειδικά από τη σέλα) και από το πρωινό ξύπνημα, οπότε άφησα τα παιδιά κοντά στον Προαστιακό της Πεντέλης, φόρτωσα το Boardwalk στο αυτοκίνητο και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Η εμπειρία ήταν φανταστική, τα χιλιόμετρα αρκετά, η οργάνωση για μια ακόμη φορά άψογη και ήδη περιμένω το επόμενο Freeday!!
Το είχα πάρει απόφαση αυτή τη φορά, να δώσω το παρόν στο Halbike των Βόρειων Ποδηλατών. Έφυγα σχετικά νωρίς από το Γεωπονικό, πήρα το μετρό και κατευθύνθηκα προς Δουκίσσης Πλακεντίας. Κάπου στη διαδρομή (στο Σύνταγμα αν θυμάμαι καλά) μπήκε από την τελευταία πόρτα ένας ποδηλάτης με αναδιπλούμενο Dahon Cadenza! Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε 3 μήνες που έτυχε να δω άλλο συμποδηλάτη μέσα στο μετρό. Μάλιστα ήμουν σίγουρος ότι ερχόταν κι αυτός στο Halbike, αλλά είχε κόσμο και ήμασταν μακρυά, οπότε δε μιλήσαμε.
Κατεβήκαμε και οι δύο στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Ξαφνιάστηκε, ξαφνιάστηκα και πιάσαμε την κουβέντα. Ήταν ο Μάρκος, συμποδηλάτης που μένει στην περιοχή και μόλις επέστρεφε από τη δουλειά. Το Cadenza φαινόταν μάχιμο, ταλαιπωρημένο. Δυστυχώς ήταν κουρασμένος και δεν μπορούσε να έρθει στο Halbike, αλλά ήταν αρκετά ευγενικός για να μου δώσει οδηγίες για το πώς μπορώ να πάω ποδηλατικώς από το σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας στο σταθμό προαστιακού Πεντέλη, όπου είχαμε ραντεβού με τα υπόλοιπα παιδιά. Επειδή όμως δεν ήθελα να παίξω με την τύχη μου και να χαθώ πάλι, προτίμησα να κάνω μετεπιβίβαση στον προαστιακό.
Έφτασα 10 λεπτά νωρίτερα και ήδη είχαν μαζευτεί αρκετοί έξω από τον σταθμό: Ο Θέμης, ο Σωτήρης (που είναι και συνάδελφος!), ο Πάνος, το Μαράκι, η Ιωάννα και όσο περνούσε η ώρα ερχόντουσαν όλο και περισσότεροι! Εντύπωση μου έκανε πάλι η παρουσία των αναδιπλούμενων (ήταν περίπου τα μισά από τα 30 περίπου ποδήλατα συνολικά)!!
Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφα σχεδιασμένη και βατή, με κατεύθυνση στο Ν. Ψυχικό (πλατεία Αγίας Σοφίας). Τα παιδιά έκλειναν δρόμους όπου χρειαζόταν και έτσι κινούμασταν χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα. Στην στάση που κάναμε στην Αγ. Σοφία, το Μαράκι μου έδωσε για βόλτα το Vitesse D7HG με τις εσωτερικές ταχύτητες…έπαθα πλάκα!! Πολύ στιβαρή κατασκευή, πολύ καλό κράτημα και άψογη αλλαγή ταχυτήτων (εσωτερικό hub βλέπετε…). Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τη συμπεριφορά του και από το πόσο διαφορετικά στέκεται στο δρόμο από το δικό μου Boardwalk…
Η επιστροφή στον σταθμό Πεντέλης ήταν εξίσου όμορφη, ενώ αρκετοί μας αποχαιρέτισαν στο δρόμο, με αποτέλεσμα να τερματίσουμε περίπου οι μισοί. Ανταλλάξαμε τελευταίες κουβέντες με την Ιωάννα, το Μαράκι, το Σωτήρη, τον Θέμη και τον Πάνο και πήρα τον προαστιακό για το σπίτι. Συνολικά καλύψαμε περίπου 14 χλμ, οπότε εγώ έφτασα περίπου τα 25 χλμ!
Παιδιά χάρηκα που σας γνώρισα, που τα είπαμε και από εδώ και πέρα θα είμαστε σε επαφή για τις επόμενες ποδηλατοβόλτες!
Σήμερα ήταν η πρώτη Δευτέρα του μήνα, συνεπώς έπαιζε το καθιερωμένο CMR. Ήθελα πολύ να συμμετέχω, και θα ήταν η πρώτη φορά που θα συμμετείχα. Θα ήταν και η πρώτη μου ποδηλατοβόλτα με άλλους. Την προηγούμενη φορά καθυστέρησα στη διαδρομή για Σύνταγμα, με αποτέλεσμα να μην προλάβω τα παιδιά και να γυρίσω σπίτι με μια πικρή γεύση…
Κατάφερα και έφυγα νωρίτερα από τη δουλειά και πήρα το μετρό καρφί για Σύνταγμα, ώστε να είμαι νωρίτερα εκεί. Το ραντεβού ήταν στις 18.00, εγώ έφτασα από τις 17.45 αλλά δεν βρήκα κανέναν στο πλατύσκαλο απέναντι από τη Βουλή…παραξενεύτηκα αλλά είδα κάτι ποδήλατα να βολτάρουν στο βάθος της πλατείας, κοντά στην Ερμού! Σύντομα βρισκόμουν μαζί με καμιά 10αριά ποδηλάτες που βόλταραν και έπιαναν κουβέντα σε πηγαδάκια, σαν ένα μεγάλο πάρτυ!
Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος γινόταν περισσότερος και η διάθεση έφτιαχνε. Ποδήλατα κάθε είδους και μάλιστα αρκετά Dahon: Μέτρησα 2-3 Boardwalk, 2-3 Speed (κόκκινα), μερικά Vitesse, όλα τα καλά!! Επίσης υπήρχαν και μερικά ακόμα αναδιπλούμενα (μεταξύ των οποίων και ένα DTM). Τελικά, και αφού η ώρα είχε φτάσει περίπου 19.00 ξεκινήσαμε από Σύνταγμα, κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου. Χωρίς να το καταλάβω βγήκαμε Λιοσίων και μετά πλατεία Αττικής. Σε κάθε φανάρι υπήρχαν ποδηλάτες που έκλειναν την κίνηση για τη δική μας ασφάλεια, με μια μικρή ταλαιπωρία των φίλων οδηγών. Ακόμα κι εγώ, παρότι νέος, βοήθησα στο κλείσιμο της κίνησης μαζί με άλλα παιδιά. Κόψαμε κάθετα τον Κηφισό, βγήκαμε Περιστέρι, Μπουρνάζι, Λόφο Αξιωματικών στο Χαϊδάρι, μια τρελλή διαδρομή γεμάτη κέφι και φωνές!
Στο δρόμο ένοιωσα ενοχλήσεις στο δεξί γόνατο και η ώρα περνούσε, οπότε αναγκάστηκα να αφήσω τα παιδιά στη γέφυρα της Λένορμαν, όπου εγώ επέστρεψα στον Κεραμεικό μέσω Κωνσταντινουπόλεως για να πάρω το μετρό. Καθώς περίμενα το συρμό σκέφτηκα το πόσο όμορφα ήταν να ποδηλατείς στην πόλη χωρίς τον φόβο ότι θα κινδυνεύσεις από αυτοκίνητα και μηχανές, πόσο όμορφη φαινόταν η πόλη όταν την βολτάρεις με το ποδήλατο!
Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που βοηθάνε στη σωστή οργάνωση του CMR γιατί πραγματικά περάσαμε υπέροχα! Ήδη περιμένω την πρώτη Δευτέρα του Δεκέμβρη για να τα ξαναπούμε στους δρόμους της Αθήνας, και στο μεταξύ ελπίζω να συναντήσω τα παιδιά του Halbike την Τετάρτη! 😉
My personal blog / Το ιστολόγιό μου 