Πρόσφατα ήρθε στο mail μου ένα μήνυμα (ένα απόσπασμα από άρθρο του Nitro, αν θυμάμαι καλά) που αναφερόταν στους “χλιδάνεργους“, μια νέα κατηγορία νέων που “αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν.
Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ το lifestyle τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν. “
Επίσης, σύμφωνα με έρευνα των Νέων, από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς ενώ ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς.
Ανήκω κι εγώ λοιπόν σε αυτή τη γενιά των τριαντάρηδων, στο 60,5% που ζει με τους γονείς του και στο 31,4% που συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς. Πέρασα κι εγώ τα φοιτητικά μου χρόνια όπως πολλοί άλλοι, ξένοιαστα, με ταξίδια, διακοπές, αυτοκίνητο, δώρα, όλα με το χαρτζηλίκι των γονιών μου.
Δεν μπορώ να πω πως ανήκω στην κατηγορία των “χλιδάνεργων”, αφού δούλεψα και σαν φοιτητής: 2 ολόκληρα καλοκαίρια σε σούπερ-μάρκετ (χωρίς διακοπές) και επιπλέον ήταν και κάτι πρακτικές ασκήσεις λιγότερο κουραστικές αλλά και αποδοτικές σε χρήμα. Γενικά δεν είχα μάθει στο εύκολο χρήμα και την σπατάλη αλλά πάντα είχα το χαρτζηλίκι μου για τις ανάγκες μου.
Στη συνέχεια σαν πτυχιούχος (και με MSc) έκανα το “αγροτικό” μου ως γεωπόνος για 1 χρόνο σε δημόσια υπηρεσία (ξεκινώντας ταυτόχρονα και το διδακτορικό μου), έβγαλα τον επόμενο χρόνο με το επίδομα ανεργίας ώστε να αφοσιωθώ στο διδακτορικό και τα πειράματά του και για έναν ακόμη χρόνο ήμουν “εκουσίως άνεργος” γιατί οι απαιτήσεις του διδακτορικού ήταν μεγάλες και δεν μπορούσαν να συνδυαστούν με εργασία.
Εδώ και ένα χρόνο σχεδόν είμαι “ακουσίως άνεργος”, αν εξαιρέσουμε μια δίμηνη σύμβαση σε δημόσια υπηρεσία και άλλο ένα δίμηνο ως πωλητής σε σούπερ-μάρκετ. Το βιογραφικό μου σημείωμα βρίσκεται σε περισσότερες από 80 εταιρείες αλλά οι συνεντεύξεις που έχω πάει είναι ελάχιστες…παράξενο, γιατί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήμουν μάλλον περιζήτητος ως στέλεχος εταιρείας: Πτυχίο και μεταπτυχιακό, αγγλικά επιπέδου Proficiency, άριστη γνώση Η.Υ. (ECDL Core 7 ενοτήτων), εργαστηριακή εμπειρία 7 ετών, σεμινάρια, δημοσιεύσεις σε διεθνή περιοδικά του χώρου κλπ.
Αφού λοιπόν πρώτα γέμισα με όλα τα απαραίτητα προσόντα και ένοιωσα έτοιμος για να βγω στην αγορά εργασίας κατάλαβα πως είμαι το προϊόν ενός συστήματος που παράγει ανέργους, που δεν μπορεί να απορροφήσει τους εξειδικευμένους επιστήμονες, ενός κράτους που δαπανά χρήματα για την Παιδεία αλλά μόλις έρθει η ώρα να πάρει κάτι από αυτά που έδωσε για να παράγει επιστήμονες, δηλώνει αδυναμία και τους ωθεί σε “ετεροαπασχόληση” ή στο εξωτερικό.
Οι πόρτες είναι κλειστές παντού: Για θέσεις σχετικές με το αντικείμενο των σπουδών μου θεωρούμαι “over-qualified“, σε θέσεις άσχετες “under-qualified“, στο δημόσιο οι θέσεις είναι μετρημένες και συνήθως “φωτογραφικές” ενώ διάφοροι περιορισμοί σου κόβουν και τον δρόμο των ολιγόμηνων συμβάσεων αν έχεις εργαστεί έστω και για λίγους μήνες με σύμβαση (βλέπε Π.Δ. 164/2004).
Έχω σταματήσει πλέον να ελπίζω ότι θα μπορέσω να “εξαργυρώσω” τα χρόνια των σπουδών μου και απλά ελπίζω ότι θα βρω κάτι, ακόμα και άσχετο, για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να σταματήσω να γίνομαι βάρος σε αυτούς που με συντηρούν, θέλω να γίνω αυτόνομος, να κάνω κάτι δικό μου αλλά δεν μπορώ…
… και δυστυχώς δεν είμαι μόνο εγώ: είμαι μόνο ένας από τους πολλούς σαν κι εμένα, που συναντιόμαστε στις ουρές του ΟΑΕΔ κάθε μήνα για την κάρτα ανεργίας, που περνάμε ώρες καθημερινά στο διαδίκτυο ψάχνοντας για δουλειά και στέλνοντας τα βιογραφικά μας με email και fax όπου βρούμε, που ανταλάσσουμε emails με αγγελίες για θέσεις εργασίας, που τρώμε τα μούτρα μας σε interviews περιμένοντας απαντήσεις που ποτέ δεν έρχονται και που βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκαμε σε αυτόν τον τόπο που “τρώει τα παιδιά” του και σπουδάσαμε αντί να μάθουμε μια τέχνη ή να φύγουμε κατευθείαν στο εξωτερικό…
Όχι λοιπόν, δεν είμαστε όλοι μας κακομαθημένοι χλιδάνεργοι…είμαστε νέοι, με γνώσεις, εμπειρία και διάθεση για δουλειά και το μόνο που θέλουμε είναι μια ευκαιρία να δείξουμε τι μπορούμε να προσφέρουμε!
Άργησα όμως, κοντεύει 04.00 και θα ενοχλώ με το χτύπημα στο πληκτρολόγιο τους γονείς μου που κοιμούνται στο διπλανό δωμάτιο…
Καληνύχτα σας.
My personal blog / Το ιστολόγιό μου 