Μαζεύτηκε αρκετός κόσμος, ειδικά πιτσιρικάδες. Ποδήλατα κάθε κατηγορίας (αλλά όχι σπαστά εκτός από το δικό μου!) και η βόλτα καλά οργανωμένη. Κάναμε ένα μεγάλο γύρο προς το βουνό και επιστρέψαμε στην πόλη μέσα από στενάκια. Υπήρχε συνέχεια συνοδεία αυτοκινήτων που έκλειναν προσωρινά τους δρόμους από τους οποίους περνούσαμε.
Κατέβηκα το Σάββατο το απόγευμα μια βόλτα στην Αθήνα με την κοπέλα μου. Ο καιρός ήταν καλός παρά το αεράκι που φυσούσε και το κρύο που είχε πιάσει…τουλάχιστον είχε ήλιο!
Στο δρόμο προς το μετρό σκεφτόμουν αν έκανα καλά που δεν είχα πάρει μαζί μου την Olympus μου (Ε-300, στην τσαντούλα της μαζί με τους φακούς και τα λοιπά παρελκόμενα) . “Δεν πειράζει” σκέφτηκα, “πού να κουβαλάω την τσάντα τώρα, είναι βαριά… Θα γκρινιάζει και η κοπέλα μου που την παραμελώ και φωτογραφίζω αντί να χαρώ την ώρα που είμαστε μαζί”. Συνέχισα λοιπόν τον δρόμο μου, συναντηθήκαμε στο κέντρο λίγο πριν σουρουπώσει και αρχίσαμε να περπατάμε στη Σταδίου προς το Σύνταγμα.
Ο νόμος του Murphy βρήκε για άλλη μια φορά εφαρμογή στη ζωή μου όμως! Κάτι ωραία χρώματα του ουρανού στην Κλαυθμώνος, κάτι σκιές τα αγάλματα, κάτι ο κόσμος που πηγαινοερχόταν φορτωμένος με τα ψώνια του , το ψιλομετάνοιωσα που δεν την πήρα μαζί μου!
Άρχισε να ψιχαλίζει…σταθήκαμε για λίγο κάτω από ένα στέγαστρο περιμένοντας να κόψει το ψιλόβροχο. Χάζευα τον κόσμο που περπατούσε βιαστικός πλέον, τις ομπρέλες που άνοιγαν σιγά-σιγά, τις λιμνούλες δίπλα στο πεζοδρόμιο: Ιδανικά θέματα για φωτογραφία αλλά η μηχανή στο σπίτι, μέσα στην τσάντα της…
Αφού βαρεθήκαμε να περιμένουμε στο ίδιο σημείο, φύγαμε κι εμείς βιαστικά προς το Σύνταγμα αφού η βροχή όλο και δυνάμωνε. Κάτσαμε για λίγο στα McDonald’s να τσιμπήσουμε κάτι και να περιμένουμε μήπως κόψει η βροχή. Χάζευα τον κόσμο έξω από την τζαμαρία, τους αλλοδαπούς να μαζεύουν την πραμάτεια τους από τα πεζοδρόμια, τους βιαστικούς περαστικούς, τις ανοιχτές ομπρέλες, όμορφα θέματα για φωτογραφία, αλλά η μηχανή στο σπίτι, μέσα στην τσάντα της…
Τελικά έκοψε η βροχή, μπήκαμε στο μετρό χωρίς να έχουμε ευχαριστηθεί τη βόλτα μας και χωρίς να έχω βγάλει ούτε μία φωτογραφία! Όλα μου έφταιγαν μετά:
Το μόνο καλό της υπόθεσης ήταν η έκθεση φωτογραφίας του Τάσσου Παγώνη στο σταθμό μετρό του Συντάγματος, με τίτλο “Σχήματα, Χρώματα, Χώματα“: Απλές και όμορφες φωτογραφίες, με εικόνες οικείες και ενδιαφέρουσα οπτική γωνία.
Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να μου φτιάξει τη διάθεση!
My personal blog / Το ιστολόγιό μου 